over mijn witte privileges

Heel lang heb ik me verzet tegen de term ‘witte privileges’. ‘Ik kan er ook niks aan doen dat ik wit ben. En ik heb het ook heus niet altijd makkelijk gehad. Dingen zijn mij niet komen aanwaaien’. Maar och, dat is dan ook precies niet waar het om gaat. Privileges die je als wit mens hebt, gaan niet over dat je leven soepeler is dan Epke Zonderland. Het betekent niet dat jij het niet slecht kan hebben of hebt gehad, het betekent dat je het niet slecht hebt vanwege je huidskleur. Net zoals dat het nu een privilege is dat jij kennelijk een apparaat hebt waar je deze blogpost op leest. Leef je in extreme armoede, dan is de kans kleiner dat je hier bent.

Nu erken ik mijn witte privileges volkomen, hoe ongemakkelijk ik dit ook vind. Net zoals mijn mond opentrekken over racisme, want ‘ik ben wit, is het dan wel mijn plek of rol om me uit te spreken?’. Maar niets zeggen is voor mij geen optie meer. Mijn ongemak mag geen reden zijn om mijn mond te houden. Mijn verdriet is geen reden om weg te kijken als ik dingen zie die me raken. Want juist dat is weer zo’n privilege: doen alsof het er niet is, omdat het mij niet persoonlijk raakt. Het gaat sowieso niet om mij — het gaat om een wereld met gelijke kansen voor iedereen.

Ik wil me kwetsbaar opstellen door deze blogpost te delen en me uit te spreken. En daar hoef ik geen schouderklopje voor, ik wil alleen laten zien dat dit ook kan. Dat je kan en mag veranderen. Dat je je fouten kan inzien en toe kan geven. Dat je niet bang hoeft te zijn om te groeien. Dat ik nog elke dag wil leren over hoe we de wereld een mooiere en betere plek kunnen maken. Dat ik zwarte piet vroeger fantastisch vond, daarna dacht ‘wat een gedoe allemaal’, ‘ik ben helemaal niet racistisch’ en ‘pas dit figuur gewoon aan, zo moeilijk kan het niet zijn’. Hier voelde ik me aangevallen, want já, ik vond zwarte piet te gek en nam met alle liefde kruidnoten aan, maar néé, ik ben geen racist. Later begreep ik: je bent niet per se een racist als je zwarte piet graag op je familiefeestje had, maar je juicht wél iets racistisch toe. Je hoeft niet met je hakken in het zand, omdat je je persoonlijk aangevallen voelt. Laten we naar elkaar luisteren en openstaan voor andermans gevoelens.

“Do the best you can until you know better. Then when you know better, do better.”

Ik wil hier meer over leren. Meer leren over wat racisme precies is, waar het in schuilt en vooral wat ik hier als wit mens tegen kan doen. Meer boeken lezen van zwarte auteurs. Meer opstaan als er een racistisch grapje wordt gemaakt. Meer zoeken naar de juiste woorden, omdat ik weiger stil te blijven. Meer risico lopen iets te zeggen dat de plank misslaat in plaats van zwijgen en toestemmen. Meer meelopen in de strijd. Meer verandering teweegbrengen. Meer luisteren. Meer mensen van kleur om me heen en meer ruimte maken. Meer liefgeven.

Wil je je verdiepen in de strijd tegen racisme? withuiswerk.nl verzamelde artikelen, boeken, podcasts, webinars, documentaires en meer. Ik heb me ook aangemeld voor het webinar van Chanel Lodik, @marketingvrouw op Instagram. Vrijdag 5 juni om 10 uur ’s ochtends voor maar €29,99 en je krijgt antwoord op deze vragen:
• wat is racisme (en dan niet de woordenboekdefinitie)?
• wat zijn de verschillende niveaus van racisme?
• hoe voorkom ik dat ik onbewust racistische uitingen en gedrag vertoon?
• hoe reageer ik als iemand in mijn omgeving zich racistisch uitlaat?

Je koopt je ticket via het account van Chanel.

Ik wil op geen enkele manier iemand beledigen, tegen het zere been schoppen of in een hoek zetten. Ik wil ook de aandacht niet naar me toe trekken. Waar ik voor ga is een gelijke wereld. Een liefdevolle wereld, waarin het ons lukt om empatisch en sympathiek te zijn. Een wereld waarin we allemaal mens zijn. Een planeet vol compassie. En ik wil erin blijven geloven dat we dat kunnen. ✊?✊?✊?✊?✊?

Wil je meer zien van mijn leerproces? Ik blijf hierover delen op Instagram.