Die hartaanval — dat is nu een jaar en twee dagen geleden. Het is alweer een jaar geleden dat ik heel anders wakker werd. Of beter gezegd: dat ik amper sliep, omdat ik steeds weer wakker werd uit dezelfde nachtmerrie. Een jaar waarin ik mezelf heb hervonden, mijn zooi en mijn moed bij elkaar geraapt heb en ben opgestaan nadat ik was neergeslagen.
Nu, een jaar later, durf ik pas te zeggen dat ik hier van hersteld ben. En dat ik te weinig stilstond bij hoeveel pijn het deed. Hoe bang ik was. Hoe slecht ik sliep, omdat ik nachtmerries had waarin het niet goed afliep. Dat voor mezelf zorgen best wel even zwaar was. Geen puf om te koken, geen tijd om met lieve mensen af te spreken, werk te doen, ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Oh, en hoor ik daar nu een ambulance? Even slikken en maar weer doorgaan. Want doorgaan, daar was ik altijd al het beste in. Al stort de hele wereld in, mijn schouders zijn breed genoeg voor iedereen.
Nu, een jaar later, zie ik pas wat deze situatie me allemaal geleerd heeft. Dat ik heb geleerd dat alles heus wel goed komt. Dat ik het heerlijk vind om tijd voor mezelf te nemen, door elke dag een uur te wandelen. Zonder hond, zonder contact met de buitenwereld — door even te zijn, plantjes aan te raken, de libelles te volgen en vol geluk naar de babyzwanen en fladderende vogeltjes te kijken. Dat ik mag leren ontspannen voor mijn plezier en niet omdat het nut moet hebben. En ja, ik snap dat het altijd nut heeft, omdat je er als het goed is altijd van oplaadt.
Ik heb geleerd dat ik zelfs in de donkerste tijden het licht kan zien. Ik ben spiritueler dan ooit — misschien zelfs wel ontwaakt. Ik ben enorm gegroeid en besef dat ik wil zijn wie ik wil zijn. Mijn waarden en normen zijn belangrijker dan voorheen. Maar het mooiste van alles: ik ben weer vrij. Vrij van angst, vrij van ‘wat als’.
Het leven is te kort om niet te genieten.
Klaagt iemand over pijn op de borst, misselijkheid en pijn in de arm(en)? Of is iemand benauwd, kortademig en duizelig of licht in het hoofd? Twijfel niet, maar bel 112. Met name bij vrouwen zijn de signalen van een hartaanval niet duidelijk. Let in ieder geval op de volgende klachten en ga ermee naar een arts:
• pijn in de bovenbuik, kaak, nek of rug
• pijn tussen de schouderbladen
• kortademigheid
• extreme moeheid
• een slap of grieperig gevoel
• misselijkheid of overgeven
• een angstig of onrustig gevoel
Tip: sommige zorgverzekeraars (aanvullend pakket) vergoeden een reanimatiecursus.
Lullen met Lenn is onderdeel van een serie: elke eerste week van een nieuwe maand verschijnt er een nieuwe aflevering. In deze blogposts tik ik gewoon een beetje van me af, zonder dat ik ook maar een seconde nadenk over of het wel goed genoeg is om te publiceren. Het helpt me mijn hoofd op orde te krijgen én ik herinner mezelf eraan dat iets niet perfect hoeft te zijn voordat de buitenwereld het ziet. Lees ook de vorige afleveringen van Lullen met Lenn.
6 reacties
Het hakt er ook wel echt in zo’n ervaring, dus het is niet zo gek dat je nu eigenlijk pas kan zeggen dat je ervan hersteld ben. Wel mooi dat het je ook dingen geleerd heeft.
Ja, dat deed het en dat had ik nooit kunnen vermoeden…
Pff niet gek dat het een tijdje geduurd heeft voor je ervan herstelde. Ik ben meer dan een jaar geleden met gillende sirenes naar het ziekenhuis gebracht en ambulances geven me nog steeds wel eens een naar gevoel, alhoewel het al een stuk minder is. Stond ik nu eigenlijk pas bij stil door jouw artikel.
Wow, ja, wat een invloed kan geluid op je hebben, hè? Ik heb het ook nog weleens, maar niet meer zo confronterend hard als hiervoor. Gaat het nu weer goed met je? ♥️
Wat heftig om mee te maken. Ik begrijp heel goed dat je een moeilijk jaar hebt gehad met veel angst. Sterkte en hopelijk kun je de angst achter je laten en heb je weer vertrouwen in de toekomst!
Wat herkenbaar! Nog niet zo heel lang geleden iets gelijkaardigs meegemaakt. Of ja, niet jouw hele ervaring en het voorval maar ook iemand dichtbij die een hartaanval kreeg. Ik ken de symptomen wel maar ik was er niet bij. Vind het goed dat je ze hier nog eens op lijst! Veel mensen in onze omgeving wisten dat niet en het had die persoon wel sneller kunnen helpen. Gelukkig komt alles inderdaad wel goed, al is het “traject” bij ons nog niet helemaal voorbij. Ik heb er nu ‘al’ niet zoveel moeite meer mee omdat ik weet dat het wel goed komt met die persoon. Maar op het moment zelf: huilen huilen huilen.