“Weet je wat je zou moeten doen? Lekker in je eentje op reis. Dan leer je jezelf écht kennen!” Ja, weet je wat jij zou moeten doen? Lekker je mond houden. Ik ken weinig uitspraken die meer uitgewoond zijn dan deze. Ik moet namelijk helemaal niks. Vraag dat maar aan Lianne en haar boek.
“Volgende keer kan je beter…” of “Ja, je had ook niet…”. Wil je net effe lekker stoom afblazen na een aanvaring of even jubelen dat je iets deed wat je ontzettend eng vond, walst iemand over je heen met wat je niet goed deed. Serieus — waar is dat voor nodig? Het is zo makkelijk om ongevraagd advies te geven. Soms gaat er een “Mag ik je een tip geven?” aan vooraf, maar meestal steekt iemand gewoon van wal. En als de vraag al wordt gesteld, is er niemand die op het antwoord wacht. Negen van de tien keer is het waarschijnlijk goedbedoeld, maar dat verandert de uitkomst niet per se. De uitkomst dat mijn nekharen overeind gaan staan én dat je me kritiek geeft. Je zegt me, hoe mooi verpakt of verwoord ook, dat ik iets niet goed doe. Volgens jou. Maar eh, ja, hoe mooi je het ook inpakt — het blijft een drol die je me in de maag splitst.
Meestal doen we het ook nog eens voor onszelf. Niet eens voor de ander. We gooien er onze beste tips uit en denken dan ‘zo, hè hè, dat was lekker, ik heb die ander eens effe flink op weg geholpen’. Je staat er niet eens bij stil dat je de ander het gevoel geeft dat hij of zij het niet alleen kan. Dat hij of zij op dit vlak niet goed (genoeg) is. Op een of andere manier leren we allemaal dat ongevraagd advies zo goed is, dat je er dankbaar voor moet zijn. Ik kies ervoor om dat niet te zijn. Ik wil mijn eigen keuzes maken, mijn eigen fouten maken en mijn hoofd niet laten vullen met angsten en oordelen van anderen.
Dus:
— wil jij andermans ongevraagde advies helemaal niet horen, dan mag je dat absoluut meteen zeggen. Je hoeft je niet rot te voelen, je op te offeren, omdat jij een ander niet wil kwetsen.
— wil je advies geven, vraag dan in godsnaam eerst of de ander hier behoefte aan heeft en kies je woorden zorgvuldig.
Hey, maarre… weet je wat je eigenlijk zou moeten doen? Lekker doen wat goed voelt voor jou.
10 reacties
“Het enige dat ik moet is NAAR DE WC”
Een met oprechte interesse gestelde open vraag levert beide gesprekspartners (meestal) een prettigere conversatie op dan de vooringenomenheid die in zo’n “moet-je-niet” besloten ligt. En dan nog ben je niet verplicht te antwoorden.
“Dat moet je zelf doen, huehuehue.”
Ja, precies dat. Ik ga al meteen met m’n hakken in het zand als iemand met zo’n houding naar me toekomt.
Hahaha maar ik kan het soms ook niet alleen ^^ En dat vind ik helemaal niet erg. Stuur al die irritante mensen met hun goedbedoelde tips maar mijn kant op, ik ben toevallig zo’n dankbaar persoontje die als een malle informatie gaat tanken xD. En ik geef soms ook ongevraagd advies inderdaad. Mijn versie van je-moet-eens is: “ik kan iedereen aanraden om…” :’) Zal er meer op letten in de toekomst!
Oh, maar je hoeft het ook echt niet alleen te doen! Om hulp vragen is echt hartstikke oké. Het gaat mij er meer om het stukje ‘ongevraagd’ — ik zit daar vrijwel nooit op te wachten. En als ik er wél op wacht, is het fijn als iemand vraagt of dat zo is. Dan kan hij of zij van wal steken. ;-) Maar ik stuur iedereen voortaan door naar jou, hahaha.
Vroeger deed ik het zelf ook, tot ik merkte hoe betweterig ik over kwam en dat mensen daar vaak echt geen nood aan hebben. Ik vind het zelf ook irritant als mensen met zo’n dingen aan komen zetten. Het geeft inderdaad het gevoel alsof het nooit goed is, wat je ook doet.
Totaal irrelevant, maar ik hóu van je Vlaams.
Mooi verhaal, maar in de praktijk niet realistisch…. Als je geen advies wilt hebben omdat je je dan ondergeschikt voelt heeft dat mijn inziens meer met onzekerheid te maken.
Voorbeeld: je verteld mij dat je een aankoop gaat doen bij een kennis, een hele aardige kerel. je verteld mij erbij dat je het zo’n geweldig persoon vindt, en dat je echt een vertrouwd gevoel bij hem hebt.
Maar ik weet dat die aankoop een “kat in de zak” is. En dat ik een veel beter adres hebt waar je heel veel geld 50% kunt besparen.
Maar ik denk na het lezen van dit verhaal… “Hmmm geen ongevraagd advies geven” een ik zeg niks…. Later vertel je dit verhaal op een verjaardag… En iemand zegt “jee wat een geld! Bij dat adres (t adres waar ik t over had) heb je t voor de helft van de prijs!” Maar hij weet toch dat die kerel niet te vertrouwen is? Had hij jou daar niet voor kunnen waarschuwen?
Dan is “hij” (in dit geval ik) alsnog de gebeten hond…. En als ik dan kom met, tja men houdt niet van ongevraagd advies… Dan is het onzin en had ik t toch moeten zeggen….
Het is maar net wat de uiteindelijke uitkomst is! Is hij positief (geld besparen) dan is er niks aan de hand, is het een advies wat je eigenlijk zelf wel weet en niet wil horen is het ineens ongewenst advies!….
En mooi boeren spreekwoord… “Van achteren kijk je de koe in de kont”. Als je vooraf de uitkomst weet praat t makkelijk… Mensen moeten tegenwoordig niet zo moeilijk doen. Krijg je een advies waar je niet op zit te wachten? Negeer het een doe je eigen ding…. 😉 Niemand verplicht jou om het “ongevraagde” advies op te volgen.
Als je weet dat het (in de meeste gevallen) goed bedoeld is, moet je blij zijn dat je mensen om je heen hebt die met je mee denken… Twee weten meer dan één! En de volgende keer kun jij iemand adviseren en daar iemand (misschien) heel erg mee helpen….(ik zou er niet mee kunnen leven als ik een advies voor mij houdt en de ander heeft daar een nadeel van)
Bij mij is advies nooit vervelend (als ik tijd heb om er naar te luisteren)… Leef je eigen leven en doe je voordeel met de bruikbare adviezen 😊
Ik voel me niet ondergeschikt, hoor. En áls het al zo zou zijn dat je het me niet vertelt als jij weet dat degene bij wie ik wil kopen onbetrouwbaar is, omdat ik aangegeven heb dat ik geen ongevraagd advies wil, dan is dat inderdaad mijn verantwoordelijkheid. Maar er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen. Dan zou je ook kunnen zeggen dat ‘hé, pas op!’ roepen als ik bijna onder een auto loop ongevraagd advies is. Bij alles geldt uiteraard een stukje gezond verstand. En ik ‘moet’ daar helemaal niet blij mee zijn. Overigens is alles ook gewoon prima op te lossen door simpelweg te vragen of je behoefte hebt aan een tip of advies, zoals ook in m’n stuk staat.
Dit bedoel ik dus met “men moet niet zo moeilijk doen” maar je heb gelijk, ik zal het gelijk aanpassen….
Ik neem terug: “Als je weet dat het (in de meeste gevallen) goed bedoeld is, moet je blij zijn dat je mensen om je heen hebt die met je mee denken… ”
en vervang het met: “Als je weet dat het (in de meeste gevallen) goed bedoeld is, zou je blij kunnen zijn dat je mensen om je heen hebt die met je mee denken… ”
Het lijkt wel een nieuwe rage aan t worden in onze maatschappij: “op elke slak zout strooien”. Is dit de nieuwe manier om op te vallen of je te onderscheiden? Waar maken mensen zich toch druk om, het lijkt de laatste jaren steeds erger te worden.
Ik denk dat je als “heel erg irritant” ervaren wordt als je in elk gesprek gaat vragen “wil je dat ik een tip geef?” of “Vind je t goed dat ik hier iets op antwoord”? of “Mag ik hierover mijn eigen mening geven”? Als ik al mijn woorden op een goudschaaltje moet gaan wegen kies ik het hazenpad…. dan maar geen gesprek met die persoon….. En dan krijg je het antwoord weer “gezond verstand”. Tja… dat is dus heel persoonlijk en dus ook niet in te schatten. Het bovenstaand verhaal is gewoon een plausibele situatie.
Als iemand mij een verhaal verteld, en ik heb daar een mening over zal ik die uitspreken, wordt dat niet gewaardeerd heeft die persoon de vrije keus om de verhalen waar men geen mening of advies over accepteert, niet te vertellen. Het wordt een ander verhaal als iemand een verhaal ergens opvangt, en dan ineens “out of the blue” met een ongevraagd advies of mening komt. Maar als iemand zelf iets verteld, dan weet die persoon dat hij/zij daar een reactie op kan verwachten, staat die je niet aan? vertel t aub de volgende keer aan een ander!
Nou, dan zijn we toch uitgesproken?