lullen met lenn: schaamte slaat eigenlijk nergens op

Dat je in bed ligt, niet kan slapen en ineens denkt aan alle domme dingen die je ooit deed. De momenten waarop je genadeloos voor lul stond. Of die ene keer dat je iets vreselijk stoms zei, waar de ander niet per se op reageerde, maar waar jij járen later nog steeds blosjes op je wangen en zweet van in je naad krijgt. Schaamte.

Schamen doen we ons voor van alles. Zoals toen ik in de eerste week op de middelbare school mijn vrij zware sleutelbos op iemands hoofd liet vallen, omdat hij onder mijn kluisje zat. Dat ik op school van de trap viel — helemaal vanaf boven, op mijn kont naar beneden denderen. ‘Oh, maar gewoon opstaan en doen alsof er niks gebeurd is’. Terwijl ik eigenlijk een tikkie kapotging van de pijn. Niet durven dansen in publieke ruimtes, omdat je je zo bewust bent van jezelf en hoe (lomp) je beweegt. En ik wil me gewoon niet in deze mate blijven schamen.

Ik besloot me kwetsbaar op te stellen. Wat een heel ding was, want ik had helemaal geen zin om een zacht mens te zijn. Ik ging in therapie #bijdepsycholoog en er ging een wereld voor me open. En godzijdank ging er een andere wereld geleidelijk aan bijna helemaal dicht. Niet die van het schamen, want dat zal ik me mijn leven lang blijven doen. En voor als je het je nu een beetje paniekerig afvraagt: ja, jij ook. We schamen ons allemaal en het heeft nog nut ook. Mijn titel slaat dus nergens op; eigenlijk zou er moeten staan dat overmatige schaamte nergens op slaat. Maar ja, dat bekt dan weer niet zo lekker.

Het nut van schaamte is dat je, als je iets sociaal onhandigs doet, weet dat je dat een volgende keer niet per se meer hoeft te doen. Het nut van overmatige schaamte is… eh… dat je weer even weet dat je de hele nacht doorhalen nog prima kan en dat de maan niet constant op dezelfde plek te zien is. Maar goed, even terug naar dat ik me niet meer in deze mate wil schamen. Precies daarom ben ik over mijn schaamte gaan praten. Want voor m’n schaamte hoef ik me al sowieso niet te schamen. Het is vooral mijn gevoel van niet goed genoeg zijn dat me dwarszit. Het gevoel van afwijzing.

Heb ik me geschaamd voor het feit dat ik geen contact heb met mijn ouders? Ja. Schaamde ik me voor geldgebrek? Nogal. Het helpt om erover te praten. Om verbinding te voelen. Niet alleen mij — ook de ander. Laten we wat liever voor elkaar zijn. Geef lief. Luister, zonder oordeel. En weet dat al je gevoelens er gewoon mogen zijn. Je hoeft er alleen niet altijd per se iets mee te doen.

Lullen met Lenn is onderdeel van een serie: elke eerste dag van een nieuwe maand (tenzij er een weekoverzicht online komt) verschijnt er een nieuwe aflevering. In deze blogposts tik ik gewoon een beetje van me af, zonder dat ik ook maar een seconde nadenk over of het wel goed genoeg is om te publiceren. Het helpt me mijn hoofd op orde te krijgen, ik herinner mezelf eraan dat iets niet perfect hoeft te zijn voordat de buitenwereld het ziet.