een ode aan mijn hond

Het is vandaag 4 jaar geleden dat ik mijn fijne vriend ophaalde. Mijn fijnste vriend, kan ik wel zeggen. Mijn maatje. M’n allerliefste bolletje pluis. Terwijl ik dit tik en nadenk over wat voor hond ‘ie eigenlijk is, verschijnt er een brede lach op mijn gezicht. Het is zo’n vreemd figuur — op een goede manier. Hij vindt het vreselijk als zijn poten nat of vies worden en loopt dus ook altijd om plassen, modder en poep heen. Als ‘ie ook maar iets onder zijn voetzolen voelt dat niet helemaal lijkt te kloppen, springt ‘ie oprecht een meter de lucht in. Hij kan boeren als een bouwvakker (en doet dit ook random op straat, waardoor mensen serieus denken dat ik het was), maar laat nooit scheten. Ondanks de dure boxspring en kussens in huis, ligt ‘ie het liefst op de grond. Hij durft overal de trap op, behalve thuis. Vince heeft een hekel aan katten, maar als een kat blaast, rent hij weg. Lig ik net even lekker te slapen op de bank, dan drukt hij zijn neus in mijn gezicht om me een kus te geven (om te checken of ik nog leef). Als ‘ie ziek is en naar buiten moet, pakt hij met zijn bek mijn hand of legt hij zijn poot op mijn been om te zorgen dat ik hem uitlaat. En ondanks de slechte start van zijn leven en de baasjes waar je niet mocht blijven, durfde hij het toch weer aan om onvoorwaardelijk van iemand te houden. (Ik merk dat ik serieus heel de tijd ‘je’ schrijf, omdat ik in mijn hoofd echt tegen die bolle praat, haha.) Ik ben natuurlijk dol op Vince om zijn karakter en omdat het een hond is, maar ook omdat hij echt heel veel goeds voor me betekent.

Vorig jaar schreef ik al over de invloed van mijn hond op mijn mentale gezondheid. Dat ik me nooit écht eenzaam voel, omdat hij altijd bij me is. Zelfs als ik even ga plassen. Hij zal wel gedacht hebben: ja, eh, jij kijkt altijd toe als ik zit te kakken, dus nu is het mijn beurt. Prima, jochie. Whatever floats your boat.

Naast dat ik altijd gezelschap heb — wat oprecht heel gezellig is —, zorgt Vincie er ook voor dat ik pauzes neem. Ik werk natuurlijk de hele dag thuis, hoef de deur niet uit om even een lunch te scoren, loop niet naar een collega toe en deel mijn eigen tijd in. In pauzes nemen ben ik nog geen ster, maar gelukkig komt Vince weleens met zijn balletje aansjouwen om even met me te spelen. Perfect.
Voordat ik Vince had, was ik niet per se veel buiten. Nu natuurlijk wel — elke dag. En het is heerlijk. Ik heb nu ontdekt hoe blij ik word van buiten zijn. Van wandelen. Van de natuur. En nee, ik heb niet áltijd zin om te wandelen. Ik heb ook weleens een ochtend hoofdpijn en ik baal ook weleens van de regen. Maar eerlijk is eerlijk: ik voel me bijna áltijd lekker(der) als we weer thuiskomen.
Vince heeft me ook laten zien dat ik het kan om voor iemand te zorgen. Het is ongetwijfeld niet te vergelijken met een mensenbaby — al weet ik niet of ik kinderen wil —, maar ik vind het fijn te zien dat ik dit gewoon vet goed doe. Dat we het samen goed doen. Ik ben blij met m’n maatje en ons leven. ?

Dank je wel dat je er bent, lieve, lieve Vince. Ik hoop dat je nog heel lang bij me mag zijn.