al twee maanden geen therapie meer: hoe gaat het nu?

Het is vandaag precies twee maanden geleden dat ik voor het laatst wegging bij mijn psycholoog. Om ook niet meer terug te keren — als het goed is. Waarmee ik niet bedoel dat het een vreselijke afgang zou zijn als ik wel ooit terug moet, maar ik hoop natuurlijk gewoon dat ik me voor de rest van mijn leven goed genoeg blijf voelen om zonder zijwieltjes door het leven te fietsen.

Hoe het nu gaat? “Ja, goed, lekker druk.” ? Oké, effe zonder grappen en zonder te voldoen aan sociale verwachtingen: het gaat écht goed. Ik ben nog steeds bezig met persoonlijke ontwikkeling en het ontdekken van zowel positieve als negatieve grenzen. Ik lees veel (al is het minder dan ik wil), schrijf veel (met het handje — in een notitieboek), yoga veel en spreek elke dag mijn affirmaties uit. Het helpt me, geeft me rust in mijn hoofd en minder spanning in mijn lijf. Daar ben ik heel blij mee. Grappig ook wel om te merken hoe ik geworden ben waar ik vroeger zo om lachte. Waar ik vroeger niet in geloofde. Het is echt een wereld van verschil en ik ben heel blij met wie ik (aan het worden) ben.

Nog geen één keer heb ik gedacht dat ik mijn psycholoog nodig had. Zelfs niet toen ik met veertig graden koorts op de bank lag te vegeteren en paniekeerde dat ik weer in loondienst moest. Ook niet toen er iets heftigs gebeurde. Ik heb veel meer vertrouwen gekregen in mijn eigen gevoelens, kunnen en zijn. Natuurlijk heb ik wel gehuild, heb ik rotdagen gehad, heb ik me onzeker gevoeld en ben ik boos geweest. Ik heb alles laten zijn wat het was, want zoals ik zelf vaker zeg: al je gevoelens mogen er zijn. Ertegen vechten heeft weinig zin, dus ik accepteer wat er is — zo goed en zo kwaad als het kan.

Over het algemeen voel ik me rustig en gelukkig. Laatst vond ik nog een wit chocolaatje, terwijl ik dacht dat ze op waren. Zo blij als een kind was ik. Ik besefte dat juist dat misschien wel mijn grootste goed is: zo ontzettend gelukkig kunnen worden van kleine dingen. Van de zon die op mijn gezicht schijnt, mijn hond die rent in zijn slaap, de Schotse hooglanders die me wakker loeien, vogels die vrolijk kwetteren, een lieve opmerking… het is voor mij allemaal goud waard. Ik heb ontdekt en ik voel oprecht dat het leven veel leuker is als je er positief naar kijkt. Ik ben zo blij dat ik mezelf de therapie en bijbehorende lessen en nieuwe mindset cadeau heb gedaan. Het was afzien, kapotgaan en ermee willen stoppen. Het is nu vooral het beste ooit.