woordendiarree over hoe het nu gaat

Het is weer zo’n wirwar van gedachten in mijn hoofd en het voelt voor mij niet goed om mijn blog links te laten liggen. Hoewel ik heus wel weet dat jullie niet met fakkels en hooivorken voor mijn deur staan, weet ik tegelijkertijd dat het schrijven me helpt ontspannen. Dat ik het fijn vind om te delen hoe het met me gaat en hoe het traject bij de psycholoog verloopt. Dus ik heb hier weer even één grote woordendiarree voor je klaargezet.

Diagnose #bijdepsycholoog

Inmiddels heb ik elf sessies gehad #bijdepsycholoog. En ondanks dat ik niet één concrete hulpvraag heb, moet ik echt zeggen dat het me goed doet. Ik vind het nog steeds heftig, want het ging 26 jaar goed, dus waarom moet ik me nu rot voelen om me straks beter te gaan voelen? Wanneer is straks? Waarom moet ik überhaupt voelen? Niet voelen is veel veiliger. Maar goed, ik heb nog wel voldoende common sense om te weten dat dit niet zo werkt. Afgelopen week werd het tijd voor een nieuwe stap. De eerstvolgende sessie begin ik met EMDR om mijn PTSS de das om te doen. Ik zie er enorm tegenop, maar ik stap de achtbaan maar gewoon in en zie wel of ik er misselijk of lachend uitkom. Deze week ga ik in ieder geval de herinneringen opschrijven waar we mee aan de slag gaan en duimpies draaien. Ik denk dat ik daarom deze week ook de tijd voor mezelf neem en (nog) minder zal bloggen. En jeetje, ik ben gewoon bijna trots op dit bruggetje naar de volgende alinea.

Lekker offline zitten te zijn

Het afgelopen weekend besloot ik ‘ineens’ lekker offline te gaan. Geen Facebook, geen Twitter, geen Instagram en vooral even geen prikkels. WhatsAppen deed ik sporadisch en als ik naar de wc ging, ging ik mezelf even lekker ouderwets zitten vervelen en oefenen op mijn fotomodellenlook in de spiegel.

Ik moet zo’n offline selfcareweekend niet te vaak inplannen, want ik kwam wel ineens thuis met een gloednieuwe iMac. Tja. Ben wel superblij met het nieuwe speeltje! Ontzettend mooi scherm, snel en net een slag groter dan de ouderwetse 24″ die ik had. Ik bof maar met mij. Toen ik de nieuwe iMac op mijn bureau in de woonkamer zette, was ik er ook ineens van overtuigd dat dat anders moest. Ik zat nu met mijn rug naar de woonkamer (en tv) toe en ik vond dat toch wel een beetje ongezellig. Uitkijken op zo’n strakke, witte muur is niet helemaal mijn kopje thee. Dus draaide ik mijn bureau om en kijk ik nu lekker mijn huis in. (Dit klinkt trouwens veel simpeler dan het was, hoor. Die bureaus van IKEA op schragen zijn echt to die for qua looks, maar ik ben ook een paar keer bijna gestorven doordat ik de schragen niet heb vastgezet en het blad bijna naar beneden kwam zeilen. Op mijn tenen. Nou ja, laten we het erop houden dat het een prestatie van jewelste was.)

Lastig accepteren

Hoe graag ik het ook wil, ik blijf het lastig vinden om mezelf (en alles wat ik doe) gewoon goed genoeg te vinden. Om te weten dat goed genoeg ook echt goed genoeg is. Maar nog steeds wil ik per se het onderste uit de kan halen. Wil ik het gewoon kunnen om elke week een foto-overzicht te plaatsen. Ik wil het gewoon kunnen om minimaal drie keer per week een leuke blogpost online te zetten. Ik wil heel graag recensies schrijven over de boeken die ik gelezen heb. Ik wil van alles. Maar eerlijk? Ik heb daar momenteel gewoon de energie niet voor. En dat is zo lastig te accepteren voor me. Het gebrek aan geduld, het niet weten wanneer je je weer top voelt, het onduidelijke… het is gewoon niet zo aan mij besteed. Er is nog een hoop te leren, zal ik maar zeggen. Tips, anyone?

Wat dan weer wel goed gaat

Wat dan weer wel heel goed gaat, is dat ik het besef heb dat ik mezelf op één moet zetten en dat ook wil. Ik probeer zo veel mogelijk te lezen, koop dingen voor mezelf die ik nooit eerder zou kopen – zoals een iMac en producten om mijn huid goed te verzorgen -, ga af en toe naar de zonnebank en als ik wil slapen, ga ik slapen. Ik merk dat het me goed doet om bijvoorbeeld een weekend offline te gaan en zo het aantal prikkels dat ik binnenkrijg te verminderen.

Dus. Nou ja. Zijn jullie ook weer op de hoogte en heb ik weer wat ruimte in mijn hoofd. Tot, ik denk, na de eerste sessie EMDR! X