kijk jij wel genoeg om je heen?

Toen ik deze foto maakte, kwam ik net van de Chinees. Ik had weer eens veel te veel eten gehaald, maar ja, wat wil je met al die eettenten op steenworp afstand van je huis? Omdat de Chinees werkelijk koning is in het verpakken van eten om het gemiddeld een week lang warm te houden, liep ik op mijn dooie gemakkie naar huis. (True story: ik brak ooit mijn arm toen ik eten had gehaald bij de Chinees. Ik ging naar het ziekenhuis waar alles altijd uuuuren duurt, liet foto’s maken en als klap op de vuurpijl mocht mijn arm in het gips. Al met al was ik wel effetjes zoet (ik had honger, ik heb nog steeds spijt van wat ik tegen mijn familie heb gezegd) en mijn eten stond achterin de auto. Ik was wat sip, want ‘dat was vast niet meer te eten’. Jullie kunnen je vast wel íets bij de vreugde voorstellen als ik vertel dat het eten nog steeds gloeiend heet was. Het was hemel op aard.) Onderweg zag ik dit in mijn ooghoek. Ik hing het plastic tasje dat zo lekker in je huid snijdt even aan mijn pols en probeerde me in wat bochten te wringen om een foto te maken. Het lukte. Een man sloeg het gade en kwam naar me toe. Hij zei dat hij “dat moois” nog helemaal niet had gezien. Lichtelijk bevreemd keek ik hem aan. “Ik moet vaker naar al het moois om me heen kijken.” Ik knikte en beaamde dat. Vervolgens bedankte de beste man me voor het zien van dit prachtige tafereel. Dát vind ik dan weer mooi.