Het meisje van een jaar of vier keek me aan met de grootste lach die ik in tijden heb gezien. Ze zwaaide naar me, huppelde op me af en riep ‘hoi!’. Ik werd er meteen blij van en vroeg me af waarom ik dit eigenlijk nooit meer doe.
‘Don’t grow up, it’s a trap’ – ik vind dat een waarheid als een koe. Alle mooie eigenschappen die we als kind hebben, worden tijdens de opvoeding stukje bij beetje afgebroken. Ik weet dat ik niet als een klein kind in een restaurant kan gaan zitten en ongegeneerd met mijn handen kan zitten eten. Ik weet dat ik niet als een klein kind overal doorheen kan rennen en ik weet ook heus wel dat ik in de supermarkt niet op de grond kan gaan liggen als ik mijn zin (patat met kip en appelmoes) niet krijg. Maar er kan toch niets mis zijn met het vasthouden van de blijheid en de onbezonnenheid die je als kind had?
Dus mocht je me tegenkomen en ik begroet je veel te blij of ik overstelp je ineens met complimentjes, dan weet je dat ik het kind in mij weer even boven heb laten komen. Zoals Tele2 zou zeggen: niet omdat het moet, maar omdat het kan.
3 reacties
Leuk! Ik zal er rekening mee houden als ik je tegenkom in onze home town. ;-)
Beste voornemen dat ik tot nu toe gehoord heb.
Kinderen zijn zo puur in hun doen en laten, heerlijk vind ik dat. Soms vind ik het jammer dat we als volwassenen onszelf beperken in ons gedrag. De wereld zou er een stuk vrolijker uitzien als we als 4-jarigen op elkaar zouden afstappen en naar mekaar zouden glimlachen.