wat je leert in het ziekenhuis: no guts, no glory

“No guts, no glory”

Vorige week lag mijn vader in het ziekenhuis. Dat is op zich niks verrassends, maar soms maak je toch wel bijzondere dingen mee. Mijn vader lag natuurlijk niet alleen op een kamer, maar deelde de zaal met drie andere mensen. Eén van hen was een jongen van mijn leeftijd. Een man dus eigenlijk, maar ik zie mezelf ook nog steeds als meisje, dus, nou ja. Ik hoorde waarom de jongen daar lag. Het bleek kanker. In zijn been. Zo jong. Ik vind het onvoorstelbaar. Maar deze jongen heeft zoveel kracht. Zijn hele been was gegipst, dus uit bed komen was geen makkelijke opgave. Zoals hij zei: “voortaan ga ik maar gewoon naar de wc als ik niet hoef, want tegen de tijd dat ik er ben, moet ik ongetwijfeld wel”. Zijn krukken stonden te ver van zijn bed, maar eigenlijk wilde hij ze zelf pakken. Ik liet hem maar even, maar later gaf ik ze toch maar aan. Toen ik zijn krukken pakte, moest ik langs zijn gegipste been. Wat was ik bang om tegen zijn zere been te stoten. Ik zei dat en we hebben erom gelachen. Toen drong tot me door dat ik hem bewonder om al zijn positiviteit, humor en kracht.

Het deed me denken aan de tijd dat ik in het ziekenhuis werkte. Ik heb geen carrièreswitch ondergaan, hoor. Het was een zomerbaantje, jaren geleden, en ik maakte schoon op de afdeling neonatologie en de kinder- en kraamafdeling. Op een dag liep ik nietsvermoedend met mijn dweil een kamer binnen. Toen ik de mensen in die kamer wilde begroeten, keek ik naar ze. Een jong meisje, 15 jaar las ik later op haar kaartje bij de deur, lag in bed. Ze had geen wenkbrauwen, geen wimpers en geen haar. Naast haar hing een zak chemo. Ik slikte. Haar moeder zat naast haar bed op een stoel. Samen keken ze een programma op een laptop. Toen ik hen begroette, kreeg ik twee brede lachen toegeworpen. Het meisje presteerde het om in de tijd dat ik haar kamer schoonmaakte ongeveer 99% van de tijd keihard te lachen. En ik bewonderde haar met elke cel die ik in mij had. Nog steeds. Ik hoop dat het inmiddels heel goed gaat met haar.

Wie ik ook bewonder, is Ellen van No Guts No Glory. No Guts No Glory zamelt geld in voor behandelingen tegen kanker die nog niet vergoed worden door zorgverzekeraars. NGNG vindt dat geld geen reden mag zijn om iemand een kans op extra behandelingen te ontnemen. En ik ben het daar roerend mee eens. Wil jij geld doneren? Op de website van NGNG staat hoe je dat kan doen. En like dan meteen even de Facebookpagina, zodat NGNG nog meer bekendheid krijgt en nog meer mensen geholpen kunnen worden.