Vanuit het niets begon hij te praten. Zo deed hij dat wel vaker. Een verrassingsaanval op het moment dat ze hem losliet. Wellicht dat ze dat bedoelen met The Law of Attraction. Hij liet weer even weten dat hij er was, om haar vervolgens weer helemaal naar zich toe te trekken. Maar dit keer ging het anders. “Ik wil sorry tegen je zeggen. Ik ben echt een eikel voor je geweest. Het was niet mijn bedoeling je te kwetsen. Dat meen ik echt.” Normaal reageerde zij zo snel ze kon. Nu wachtte ze iets langer, omdat ze geen idee had wat ze zeggen moest. Uiteindelijk vroeg ze of hij haar één ding wilde beloven. “Wat dan?”, vroeg hij op zijn beurt. “Dat je hier van leert. En dat je gelukkig gaat worden.” Nu viel het aan zijn kant even stil. Zal hij dan niet in staat zijn om geluk te voelen? Is hij zo zelfdestructief? “Dat wil ik zelf ook, heel graag.” Een glimlach verscheen op haar gezicht. Ze had alle vertrouwen in hem. Dat was nooit echt veranderd. “Beloof het dan?”, vroeg ze. “Ik beloof het. Als jij niet weggaat.”
En toen ging hij.
Menu
3 reacties
Mooi!
Lieve Lenneke, wat een heerlijke blog heb jij! Ik klikte pak’m beet een halfuur geleden op je havermoutlink (heel boos omwille van de negatieve havermoutrecensie, voor ik’m las – havermout is my life) en ik zit nu nog steeds als een dolle in je archief te graaien. Je inspireert me. Heerlijk!
Superlief! Fijne complimenten, dank je wel :-)