een stel vreemden

We zaten samen op een trappetje. Te kijken naar de vlinders die voorbij vlogen, af en toe een landing vlakbij ons maakten en wegvlogen zodra we er ééntje wilden aanraken. Ze waren zo dichtbij, maar onaantastbaar. Zoals zoveel dingen. We zwegen. Urenlang. We hadden elkaar zoveel te vertellen, maar konden de juiste woorden niet vinden. Hij zuchtte zo nu en dan. Ik stak dan een sigaret op en blies de rook de andere kant op. Totaal nutteloos, want de wind zorgde ervoor dat het alsnog in zijn gezicht kwam. Ik wist dat het hem mateloos irriteerde, maar ik kon er niet mee stoppen. Ik kon simpelweg niks meer voor hem opbrengen. Langzaam, maar zeker ging de zon onder. Samen met onze liefde zakte het heldere object verder weg, tot hij helemaal verdwenen was. We waren vreemden van elkaar geworden. Een mug prikte me. Ik sloeg hem dood op mijn knie en smeerde bij wijze van grap het insectenlijkje op zijn knie. Hij keek me aan, maar zei niets. Het viel me op dat hij nog steeds scheel was, dat zijn tanden een tint geler waren geworden en dat een puist zich had gehuisvest op zijn kin. Niets aan hem kon me nog bekoren. Het werd tijd om de woorden uit te spreken die onze band, voor zover die er nog was, voor altijd zou verbreken. ‘Ik kan dit niet meer’, sprak ik. “Nee,” zei hij, “ik ook niet. Laten we naar huis gaan. Morgen is vast alles beter.” Zijn optimisme was als een dolk in mijn hart. Het werd niet meer beter. En die morgen kwam ook al niet.