Laatst kocht ik een boek over de Oostenrijkse Natascha Kampusch: het meisje in de kelder. Het meisje dat op 10-jarige leeftijd op de weg naar school wordt ontvoerd. Acht jaar lang wordt ze opgesloten in een kelder, vlakbij haar ouderlijk huis. Op een dag, als haar ontvoerder haar even de rug toekeert, rent ze de vrijheid tegemoet.
Ik heb het boek met kippenvel over mijn hele lichaam gelezen. Het meisje dat in een uitzonderlijk kleine ruimte onder de grond wordt vastgehouden. Het meisje dat opgroeit en het vertrouwen wint van haar ontvoerder. Het meisje dat wordt beloond en dan zelfs mee mag naar supermarkten en bouwmarkten. Onder bedreiging: ze mag niemand aankijken of aanspreken, want dan blaast haar ontvoerder hen allebei op. Het meisje dat op een dag de BMW van haar ontvoerder mag stofzuigen en in een onbewaakt moment vrij is om te gaan. En ze gaat.
Ineens realiseerde ik me weer dat we (of ik) uitzonderlijk vrij zijn. Dat wist ik al, vandaar dat er “libre d’aller” in mijn nek staat getatoeëerd. Maar ineens namen mijn hersenen een loopje met me en borrelde er in me op dat ik bijzonder dankbaar moet zijn voor het feit dat ik vrij ben. (“All the single ladieees” – nee, dat bedoelde ik niet.)
Waar ben ik eigenlijk nog meer dankbaar voor?
Hier heb ik al eerder antwoord op gegeven. Maar omdat het geen kwaad kan om het nog een keer te doen: dat de kaakchirurg binnen een week mijn kies eruit wilde snijden en mij hiermee een hoop pijn bespaarde. En hiermee zorgde voor een lager getal op de weegschaal. Mooi bruggetje naar het volgende waar ik dankbaar voor ben: eten. Ik ben dol op eten en ben mijn ouders dankbaar voor het goedgevulde bordje dat elke dag voor mijn neus staat. Hoewel kapsalon in een bak ook prima is. Ook ben ik dankbaar voor het feit dat ik überhaupt ouders heb. Het is fijn om op te schrijven waar je dankbaar voor bent. Het is sowieso fijn om te kunnen schrijven. Ik ben dankbaar voor het feit dat ik vrij ben om te gaan en staan waar ik wil. Dat ik kan zeggen en schrijven wat ik wil. En dat het ook nog eens gehoord en gelezen wordt. Ik ben dankbaar voor al het moois. Zoals de tatoeage in mijn nek.
13 reacties
Oh dat boek lijkt me interessant. Wat lijkt het me toch verschrikkelijk om geen vrijheid te hebben.
Boek is ook erg interessant. Drukt je met de neus op de feiten: vrijheid is alles.
Lijkt me een interessant boek om te lezen! En mooie tatoeage.. We mogen inderdaad dankbaar zijn dat we kunnen gaan en staan waar we willen.
Dank je wel! Ben er ook nog steeds erg trots op.
Best stom eigenlijk, dat we onze vrijheid vanzelfsprekend nemen. Dat we er niet echt bij nadenken, omdat we ons er niet altijd bewust van zijn.
En het is juist zo mooi om bij stil te staan. :-)
Wat is dit mooi geschreven, je ouders mogen ook trots zijn op jou hoor, kippevel!!
Bedankt!
Klinkt als een heftig, maar mooi boek. Je zet me aan het denken: ik voel me al twee jaar zo onvrij, terwijl ik tegelijkertijd ook zoveel vrijheid heb..
Mooie tatoeage, vind je het niet jammer dat je hem moeilijk kan zien op die plaats? (Ik ben zelf ook aan het nadenken over een tatoeage, de plaats en wat ik wil)
Het boek is echt een aanrader. Wat bedoel je precies met onvrij?
Ik vind het niet jammer, ik heb hem met een reden op de achterkant van mijn lichaam laten zetten. En ik zie hem elke dag even in de spiegel :-)
Mooie quote. En zes jaar met veel pijn en moeite Frans als vak hebben heeft me toch nog ergens gebracht. Ik weet wat het betekent ;D
Je bent een van de weinigen!
Dat zijn idd dingen om dankbaar voor te zijn! Vaak is het zo vanzelfsprekend dat we niet door hebben van hoeveel geluk we mogen spreken. Mooi om daar bij stil te staan!