opdringerige gedachten

Ik heb er last van. Of nou ja, last. Ze zijn vaak aanwezig, laat ik het zo zeggen. Het is niet zo dat ze me per se kwellen. Ineens zijn ze er. Gewoon, als ik achter mijn bureau zit of als ik naar mijn werk loop. Dan ineens borrelen ze in mijn hoofd. ‘Stel dat ik nu ineens voorover val, met mijn kin op mijn bureau. Dan rolt mijn bureaustoel stiekem naar achter, ik bijt mijn tong af tijdens de klap en val keihard met mijn stuitje op de grond. En als klap op de vuurpijl valt mijn tong bovenop mijn hoofd. Dat wordt één bloederige massa. En wat een pijn moet dat doen!’. Het zijn niet altijd van dit soort morbide gedachten, hoor. Soms zijn het ook heel romantische gedachten. Maar ik kan die gedachten gewoon niet onder controle brengen. Elke morgen in de tram neemt mijn fantasie een loopje met me. Door wat iemand zegt, draagt of eet. Overal verzin ik een verhaal bij. Dat gaat dan als volgt: “Hé, die meid eet roti als ontbijt. Jeetje. Waarom denk ik eigenlijk dat het haar ontbijt is? Omdat het 7 uur in de ochtend is? Misschien werkt zij wel ‘s nachts en eet ze dit gewoon als avondeten. Of misschien heeft ze gewoon een extreme eetlust in de ochtend. En is haar lieve vriend daarvan op de hoogte. Dus maakte hij een grote bak roti voor haar, omdat ze dat zo lekker vindt. Het kan natuurlijk ook nog zo zijn dat het een arme student is en dit het overblijfsel is van gisteravond. Wow, en die man daarachter. Waarom heeft hij een iPad en een iPhone? Hij is al best wel oud. Of zou hij alleen oud lijken?” En dat gaat heel de dag zo door. Soms best vermoeiend, maar ach, zo maken je hersenen nog eens wat mee.