afdeling kansloos: discussiëren

Gisteravond, toen ik net mijn prakje spitskool naar binnen had gewerkt, kreeg ik twee boeken in mijn handen gedrukt. Normaal ben ik daar hartstikke gelukkig mee, maar niet als het twee foutief ingebonden boeken zijn. Niet foutief als ‘oeps-er-zijn-wat-pagina’s-omgewisseld’, maar foutief als ‘er zitten verkeerde voorbladen voor én de indeling klopt niet’. Ik zal er verder niet te veel woorden aan vuil maken, want wat me écht frustreerde, was de discussie die volgde met de gever van de boeken. Niet uit ondankbaarheid, hoor. De foutieve-boeken-gever kan wel wat van me hebben. Maar goed, het discussiëren voelde dus echt als missie kansloos. Ik stak zo veel energie in het verdedigen van mijn standpunt, het bewijzen van mijn gelijk. Ik kan het niet verdragen als ik geen gelijk krijg. Dan ontstaat er Kortsluiting in mijn bovenkamer. Met een hoofdletter ‘k’, ja. En ineens vroeg ik me af: is het wel echt nodig om deze discussie te voeren? Is het nu echt zo belangrijk om hem te laten weten dat hij ongelijk heeft? Het was geen rechtszaak én er hingen geen levens vanaf. En deze discussie kon ook niet opgelost worden door mijn best friend forever Google. Stiekem wilde ik enkel mijn ego upgraden én ervoor zorgen dat die twee boeken wel juist ingebonden zouden worden. Ik had me ook niet druk kunnen maken, die zeven verloren jaren door het huidige stressniveau kunnen behouden en mijn energie kunnen sparen. Misschien is het iets om te onthouden voor de volgende keer. Niet alleen om voorgenoemde redenen, maar ach, ik word er vast ook een nog prettiger persoon van. En goed gezelschap is natuurlijk nooit weg!

… Maar ik had wel gelijk, hoor.