sorry zeggen is voor sukkels

Een maand lang zou ik geen sorry zeggen. Een maand lang. Geen sorry. Als je mij een beetje kent, dan weet je dat ik nog vaker ‘sorry’ dan ‘ik heb honger’ zeg. Loop ik bijna (met ‘bijna’ bedoel ik nog een afstand van 500 meter) tegen je aan of heb ik het idee dat ik niet snel genoeg ben als je de deur voor me openhoudt? Dan roep ik sorry en vraag ik je adres om een serenade te brengen onder je balkon. En als je geen balkon hebt, dan verzin ik wel wat anders. Oh God, sorry, deze intro is alweer veel te lang. En als je niet meer weet waar ik het over heb na mijn zomerstop, dan moet je effe ‘Een maand geen sorry zeggen‘ lezen.

Hoe ging dat: een maand geen sorry zeggen?

Nou, hartstikke ruk. Ik doe gewoon best wel vaak domme dingen en ik laat ook geregeld een boer en dan zeg ik dus sorry. Het goede ding is wél dat ik me heel erg bewust ben van de keren dat ik het zeg. En dat ik erna zeg ‘ohhhh, dat zou ik niet meer zeggen’. Het leerde me ook dat ik niet altijd sorry hoef te zeggen. Dat je ook iemand kan bedanken. Niet excuseren voor het feit dat je iets te laat bent, maar iemand bedanken voor het wachten. Niet dat ik óóit te laat ben en ik zou niet weten wie ik moet bedanken als ik een boer laat, maar nou ja, het idee is leuk.

We zeggen allemaal te vaak sorry

Sorry zeggen is dus eigenlijk gewoon voor sukkels. Een Amerikaanse psychologe, Harriet Lerner, heeft twintig jaar lang onze sorry’s bestudeerd. Ze ontdekt dat we of helemaal geen sorry zeggen of juist veel te vaak. En in dat laatste geval gaat het dan meestal om vrouwen. Waarom we dit precies doen, is onduidelijk. Wel ziet Lerner vier mogelijkheden:
• een laag zelfbeeld
• onbewust kritiek willen afweren – nog voor het gegeven is
• de behoefte om de ander blij te maken
• laten zien hoe ontzettend welgemanierd we zijn (deze is bij mij zéker niet van toepassing, #burp #trekeensaanmijnvinger)

Waarom jij het doet, als je het al doet, maakt niet eens zo heel veel uit. Het is hoe dan ook stom. (Sorry.) Ik ken het van mezelf, ik kan sorry zeggen alsof ik iemands kind een jaar lang gemarteld heb, terwijl ik in feite alleen maar een druppel water op een papiertje heb laten vallen. Doe je dit te vaak (het sorry zeggen, niet het knoeien van water), dan zal de ander je sorry niet eens meer echt horen als je écht een keer sorry moet zeggen.

Wanneer en hoe zeg je wel sorry?

Sorry zeg je alleen als je het meent. Heb je iemands cavia opgezogen of heb je je vriend bedrogen, dan mag je best wel spijt hebben en dat uiten. Hoe je dat dan doet? Volgens een studie van The Ohio State (ik schreef eerst ‘saté’ en nu mag je drie keer raden waar ik zin in heb) moet je sorry aan maar liefst zes dingen voldoen:
• uitdrukking van spijt
• uitleggen wat er is misgegaan (‘omg ik was zo dronken en ik kan er niks aan doen’ is fout)
• je verantwoordelijkheid pakken
• berouw tonen
• aanbieden om het goed te maken (hierover later meer)
• vraag of de ander je kan vergeven

Tip van Flip: je bent echt helemaal af als je zegt “sorry, maar…”. Alle alarmbellen gaan rinkelen, je krijgt een noodalert op je telefoon en de ontvanger van de sorry wil het liefst je ogen uitkrabben. Met die ‘maar’ heb je namelijk je hele sorry om zeep geholpen. En heb je echt iets héél ergs gedaan? Dan is het beter om niet alleen te zeggen dat het je spijt, maar in mijn geval ook aan te komen met een bak gyros, een boek, een nieuwe Audi of een Mustang en daarna te vragen of ik je kan vergeven. (Je kan maar beter duidelijk zijn, hebben we net geleerd.)