kleding: crisis

Elke ochtend hetzelfde gedonder. Ik heb al een hekel aan het feit dat mijn wekker geregeld om 05:55 uur per se moet rinkelen, maar als ik dan ook nog eens niet weet wat ik moet aantrekken… Dat is echt een naar scenario. Het wordt alleen nog vervelender als ik een heuse orkaan rond mijn huis hoor razen en de regendruppels tegen mijn raam bonken. Maar goed, dat gebeurt minder vaak dan dat ik niet weet wat ik moet aantrekken. Vrijwel elke ochtend sta ik in de kledingkamer en bedenk ik me dat ik gewoon niets heb om aan te trekken. En nee, er is geen enorme blinde vlek in mijn gezichtsveld verschenen op miraculeuze wijze, maar wat er ligt, dat is gewoon niet goed genoeg. En als ik dan na een half uur -ja, de wekker gaat niet voor niets om vijf voor zes(!)- heb bedacht wat ik wil aantrekken, moet ik nog even een blik naar buiten werpen. O. Sneeuw. Nee, dan is dit jurkje met slippers niet heel praktisch. En laarzen staan er niet onder. Beteuterd en met een trillende onderlip hang ik mijn kledingstukken weer terug. Paniek. Zweet. Traanogen. Wat nu? Dat zwarte shirt? Nah, dat had ik vorige week dinsdag ook al aan. Wéér mijn legging? Daar woon ik bijna in. Iets met mijn zandkleurige sleehakken? Nee, dat is suède, niet handig in de regen. Zuchtend en met pijn in mijn hart trek ik dan maar weer een voor de hand liggend setje aan. Het is echt zo jammer dat het in je pyjama naar je werk of naar college gaan niet verantwoord is. Dat zou mijn leven met minimaal 14 jaar verlengen.