radiostilte… de suïcide van een politieman

Sommige boeken kies je niet per se snel zelf uit, maar als iemand het je aanreikt en zegt dat je het moet lezen, sta je daar wel helemaal voor open. Radiostilte, over de suïcide van een politieman, is zo’n boek. Grote kans dat ik het zelf nooit uit het rek in de winkel had getrokken – ondanks mijn interesse in het politiewezen en psychologie. De omslag van Radiostilte spreekt boekdelen: een politiepet en een opstelling van computerschermen zoals je die alleen in een meldkamer aantreft.

“Stoer vond ik mijn vader, een stoere politieagent in uniform.”

Suïcide, zelfdoding, zelfmoord, hoe je het noemen wil. Het roept hoe dan ook vragen op en heel veel verschillende reacties. Nabestaanden blijven achter, vaak boos en daarnaast schamen ze zich voor wat gebeurd is. Ze begrijpen het niet en ze voelen zich schuldig. Hoe kan iemand nou zelfmoord plegen en jou achterlaten? Maar wie zijn wij om daarover te oordelen? Hoe kunnen wij oordelen over een eenzame strijd die iemand drijft tot suïcide? Hoe moet het voelen om je moederziel alleen in een donkere tunnel te bevinden, wetende dat de meeste mensen licht aan het einde zien, maar jij niet? Licht waar je zo naar verlangt? Radiostilte gaat over hoe mensen bij suïcide komen. Hoe je omgaat met de gevoelens die komen kijken bij zelfdoding van een dierbare. Niet alleen de gevoelens bij naasten, maar ook bij vrienden en collega’s, maar ook zeker binnen een organisatie. Radiostilte bestaat uit drie delen: het eerste deel is het persoonlijke verhaal van Geertje, de vrouw van politieman Rob, en de kinderen Mark en Willeke. Deel twee gaat over de politieorganisatie en laat directe collega’s, leidinggevende, korpschef, bedrijfsarts en hoofd interne onderzoeken aan het woord komen. Het laatste deel is een bundeling van de verhalen van externe deskundigen.

Radiostilte… de suïcide van een politieman is geschreven om het taboe rond suïcide enigszins te doorbreken. En daarom schrijf ik er graag over en raad ik jullie allemaal aan het boek te lezen. Ik ben tot tranen geroerd.

Wat vind ik van Radiostilte?

Zoals altijd draaide ik het boek om voordat ik er echt in zou beginnen te lezen en las ik de achterflap. Twee aangrijpende citaten, één van zoon Mark en één van dochter Willeke. Het is de verleden tijd die me meteen naar de keel grijpt. Het is de ervaring van zelf bij de politie werken. Het is de gedachte dat je eigen pa bij de politie werkt. Het is een reactie van een nabestaande, die zegt dat hij of zij jarenlang heeft geworsteld met de vraag waarom? Na het lezen van het Radiostilte is erg begrip en kan degene er vrede mee hebben. Weer een ander die reageert met ‘ik kijk nu met andere ogen naar suïcide’. Iemand die troost vindt. Dit zijn voor mij toch wel de dingen die een boek simpelweg grandioos maken. En hoe gek het ook voelt om dat te zeggen over een boek over suïcide, het is naar mijn idee waar. Radiostilte heeft ook mij met andere ogen naar suïcide laten kijken. Ik had geen idee wat ik me moest voorstellen bij zoiets, ik heb de worsteling nooit gekend. Voorheen dacht ik ook dat je je gezin niet zomaar achter kon laten. Maar Radiostilte heeft voor mij echt meer begrip en openheid gecreëerd. Het is niet dat iemand niet meer wíl leven, hij of zij kan gewoon niet meer verder. Deze suïcide van een politieman heeft een prachtig en aangrijpend boek tot stand gebracht en ik heb heel veel respect voor de keuze van Ron, de politieman, en respect voor zijn nabestaanden. Wat een kracht!

“Mijn pa was echt geen zieke geest, maar een normale pa, net als andere vaders.”

♥ Waardering: 8,5.

Roely Boer en Geertje Spijkerman – Radiostilte… de suïcide van een politieman
MaWiMa Uitgeverij / 2012 / 9789090271040
Radiostilte is bij Bol.com te koop voor €19,95.