zomaar een dag uit het leven gegrepen

Het begint al zodra de eerste haan kraait en de dag begint: zes uur ‘s morgens. Ze wordt wakker. Omdat ik naast haar lig, ben ik de eerste (eigenlijk ook de enige) die alle narigheid op het bord gesmeten krijgt. Ik word opgepakt, krijg een boze blik en word in de hoek gesmeten. In het begin hoopte ik dan dat het daarna voorbij was. Mijn hoop bleek waardeloos. Die rust duurt altijd maar een luttele vijf minuten. Dan gaan de alarmbellen wederom rinkelen. De klap komt ditmaal harder aan. Ik weet nu dat het nog vijf minuten duurt en dat ik dan nog één aanval moet ondergaan. Een andere keus bestaat niet. Ik wacht dus maar netjes af en doe meestal wat er van mij verwacht wordt. Vervolgens word ik onder een hete douche gezet. Weliswaar samen met haar. Dan ontdooit haar persoonlijkheid. Het ochtendhumeur begint te verdwijnen. Ze weet dat ik niet tegen water kan. Zelfs stoom kan al funest zijn voor mijn functioneren. En toch neemt ze het me altijd weer kwalijk als ik weer eens vastloop. Als ze geen contact met me kan leggen. Als het voor mijn ogen zwart wordt en ik mijn batterij weer eens moet opladen. Ik weet al precies wat ze zegt als het gebeurt: “verdikkie, stomme BlackBerry, ik zal blij zijn als ik eindelijk mijn iPhone heb”.