de ergste vorm van verraad

Het begon als iedere andere zondag. Hij met een kop sterke koffie in zijn rechterhand, een sigaret in zijn linkerhand en beide voeten op tafel. Zoals altijd staat de asbak naast hem op de bank, terwijl hij weet dat ik daar kwaad om word.

Ik zit met mijn benen opgetrokken op de stoel tegenover hem. Het was allemaal niets nieuws en toch was er vandaag iets anders. Ondanks dat de verwarming op 23 graden stond, kreeg ik het koud als ik naar hem keek. Uiteindelijk vroeg ik hem waar het mis is gegaan tussen ons. Hij keek me heel even aan om vervolgens naar de vuurkegel op zijn sigaret te staren. Het kon bij hem altijd twee kanten op als het heet onder de voeten werd: zwijgen of liegen. Dit keer koos hij voor het eerste en was ik het weer die de stilte verbrak. “Ik heb je niets anders dan eerlijkheid gegeven. Ik heb mijn best gedaan en gegeven wat ik te bieden heb. Maar als ik één ding geleerd heb, is het wel dat het vergeten van jezelf de ergste vorm van verraad is.” “Niet alle dingen lopen goed af – en dit is er zo één. Het is niet genoeg en dat is oké,” antwoordde hij. Zwijgend at hij de rest van mijn ontbijt op terwijl ik in mijn pyjama naar de deur liep.