We slapen samen, we douchen samen, we wonen samen en we zijn onafscheidelijk. Maar ik wil niet meer. Ik kan niet meer.
De liefde is over. Mijn iPhone en ik waren één, maar ik heb besloten om onze relatie op een lager pitje te zetten. Of hoe zeg je dat zo mooi? “We hebben een pauze”? Nou ja, dat dus. En het ligt niet aan mij, het ligt aan hem. Ik merkte dat ik moe word van het constant bereikbaar zijn en hier is vooral WhatsApp de boosdoener van. Het is een soort MSN geworden, maar dan zonder de optie offline te gaan. Dus besloot ik mezelf volledig te tergen: ik verwijder de app niet (want: groepsgesprekken die je eigenlijk nodig hebt), maar WhatsApp dan maar gewoon alleen maar sporadisch te openen. Jongens, ik weet gewoon bijna niet meer wat ik met mijn tijd moet.
Waarom ik het zo erg vind om constant bereikbaar te zijn? Omdat het voor mij eigenlijk gewoon vluchtgedrag was. Ik ben een denker en het denken stopt nooit. Toch is het simpeler om na te denken over wat je nu toch weer voor iets guitigs moet antwoorden op WhatsApp dan over de studie die je volgt, maar waar je eigenlijk veel te weinig tijd in hebt gestopt. En dat examen komt er toch echt aan.
Helemaal zonder iPhone wil ik niet. Hoewel het me enerzijds heerlijk lijkt om alleen maar te kunnen bellen en sms’en met een Nokia 3310 die je dan ook nog eens kan laten vallen zonder je een hoedje te schrikken, lijkt het me ook vreselijk om niet even te kunnen checken of er nog wel geld op je rekening staat of dat het openbaar vervoer weer eens plat ligt. In beide gevallen krijg ik vaak slecht nieuws, maar toch is het wel handig om te weten.
Moraal van dit verhaal is dat ik nu nog meer hersenspinsels zal hebben en aangezien schrijven voor mij eigenlijk denken voor mijn vingers is, zullen jullie hier de vruchten van plukken. Geluksvogels!
7 reacties
Leuk geschreven! Ik merk dat ik steeds minder WhatsApp. Toch zijn mijn telefoon en ik hele goede vriendjes. Een pauze zou ook hier goed zijn.
Bloggen is veel leuker dan whatsappen én je bereikt er meer mensen mee! ;-)
Ja dat eeuwige online moeten zijn op WA staat me ook zooo tegen! Van de week nog een hele miscommunicatie omdat mensen weigeren te bellen maar alles via WA willen doen, toen was ik er ook helemaal klaar mee en heb ik op het punt gestaan de app er af te gooien. Maar ik was te zwak dus hij pronkt nog steeds op mijn telefoon :-).
Succes! Ik stoor me niet zo whatsapp of de fb chat. Als ik geen zin heb om te reageren reageer ik gewoon niet :’) Vorig jaar was ik 3 weken helemaal telefoonloos (iphones kunnen niet zwemmen blijkbaar :’) ) Maar die 3 weken waren enorm rustig, te rustig want ik leek wel afgesloten van alles :S
Ik ben ook aan het minderen met whatsapp. Ik haat het dat iedereen er maar van uitgaat dat je meteen antwoord of als ik online ben geweest maar niet heb geantwoord. Ja dan krijg ik de wind van voren.
Soms is het wel even heerlijk rustig zonder telefoon!
xo
Je doucht met je iPhone? Ik gebruik dat ding ook vaak, maar onder de douche is enigszins excessief, lijkt me =P
Ik schrijf momenteel een roman (nummer 5) over een gevierde dominante schrijver die alleen nog maar vriendinnen wil zonder smartphone en social media.