mijn jeugdtrauma om zeep geholpen

Eigenlijk bevat deze foto maar liefst twee jeugdtrauma’s. En dan zijn ze ook nog eens allebei relevant. Vroeger, toen ik klein was, ging ik namelijk met de hele familie naar de McDonalds. Ja, de liefde voor fastfood zat er al vroeg in. Ik kreeg een beker cola (en ook wat te eten, maar ik weet niet meer precies wat, hoewel ik gok op McNuggets en friet) en dronk dit gulzig op. Altijd als ik cola drink, krijg ik tranen in mijn ogen van de prik. Maar nu kreeg ik een half uur later nog een keer tranen in mijn ogen. Ik zat in de auto, op de schoot van mijn moeder. Ja, foei, ik weet ook wel dat het niet mag, maar als je anders naar huis moet lopen, is de keuze natuurlijk bijzonder snel gemaakt. Zeker met mijn conditie. (Ik was toen ook al niet sportief.) Goed, blijkbaar kon ik destijds niet tegen cola. Dat wist niemand, want het was mijn eerste cola ooit. En dus riep ik dat ik moest overgeven. Vroeger maakte ik ook zo nu en dan een grapje, dus erg serieus werd ik niet genomen. Totdat alles tegen de voorruit vloog. Sorry, mam. Dat spijt me nog steeds wel.

Maar goed, dit wilde ik eigenlijk allemaal helemaal niet vertellen. Wat ik wel wilde vertellen is dat ik ooit op de basisschool zat. En dat ik helemaal zielig alleen in een hoekje moest zitten, omdat ik te druk was. Waar al mijn vriendjes en vriendinnetjes wél spulletjes hadden met hun naam erop. Jaloers was ik. Mijn naam bestaat volgens die hele ‘spullen-met-je-eigen-naam-erop-marketinglui’ niet. Weet je, ik vind het ook al erg genoeg dat ik Lenneke heet, maar om het er nou zo in te wrijven…

Laatst was ik het dus helemaal zat en stond ik op het punt mijn huis te verlaten om naar het gemeentehuis te gaan. Tijd om mijn voornaam te veranderen in Lotte. Of Loes. Of in ieder geval een naam die wel op al die prullaria staat. Stond er ineens een pakketjesman voor de deur. Met een flesje cola. Met mijn naam erop. Werkelijk. Mijn leven is compleet. Amen.