trauma’s van een scootermeisje

Tweeëntwintig ben ik. Dat betekent dat ik al zes jaar op een scooter rondjes mag rijden. Vierkantjes en andere vormen mogen eventueel ook, geluksvogel die ik ben. In die zes jaren heb ik heus niet elke dag op de scooter gezeten (ja, ik blijf een prinses op de erwt, bij één regendruppel zoek ik comfortabele vervoersmogelijkheden of blijf ik gewoon de hele dag in bed), maar ik heb inmiddels wel genoeg trauma’s opgelopen. En na zes jaar vind ik dat ik die best een keer mag delen.

• ‘Nee joh, automobilist, ik vind het helemaal niet erg als je gewoon rechtsaf slaat terwijl ik rechts op het fietspad naast je rijd’
• ‘Hahaha, ja, ik word inderdaad heel verdrietig van het rijden op mijn scooter. Die tranen zijn echt niet van de wind, hoe kom je erbij?’
• ‘Ik zit er echt helemaal niet mee als je mij gewoon over het hoofd ziet en me bijna frontaal aanrijdt, echt niet’
• ‘O, ja, lief joch van 15, ik vind het werkelijk hilarisch als je doet alsof je je voor mijn scooter werpt. Doe nog eens, alsjeblieft?’
• ‘Natuurlijk! Als je je hand uitsteekt, mag je gewoon afslaan en me afsnijden. Geen probleem.’
• ‘Blijf gerust met zijn twaalven naast elkaar fietsen. Ik heb heus geen scooter in plaats van een fiets omdat ik dan eventueel sneller zou kunnen zijn.’
• Note to self: de uitlaat is HEET! Niet aanraken als je je slot door je band probeert te wurmen.
• ‘Nou en of, ik waardeer het ten zeerste dat u mij uitscheldt, omdat u ten onrechte denkt dat ik met een snorcooter niet op dit fietspad mag rijden. Vind ik echt tof van u. Bedankt.’
• ‘Ja, ik ben dól op mijn coupe windhoos. Jij niet?’