Uiteraard ben ik ervan op de hoogte dat vrouwen Heel Veel Woorden moeten uitstoten per dag. Ik ben ook op de hoogte van het feit dat het openbaar vervoer nogal eens vertraging heeft en dat de rit dan best wel lang duurt. Dat je kinderen schreeuwen is nog niet eens de grootste ramp. Kinderen zijn kinderen, die hebben geen besef van de omgeving en normen en waarden. Maar moeder, houd alsjeblieft je kinderen in het gareel. Jammer genoeg vind je je telefoon en de man waarmee je belt belangrijker. ‘Schat, ik heb een wisselgesprek, wacht even. O, het is mijn moeder. Nah, daar heb ik geen zin in, hoor’. Even hoopte ik dat je je moeder te woord zou gaan staan. Gewoon, omdat je dan waarschijnlijk niet zo suf zou giechelen. Omdat je dan waarschijnlijk je volume met 60 decibel zou verminderen. Omdat je moeder je dan kon vertellen dat je goed op je kroost moet letten, voordat ze ineens de tram uitgerend zijn en alleen en verloren op een perron achterblijven. De man lijkt je te zeggen dat je je moeder te woord moet staan. Je weigert in alle toonaarden. Een beetje in het kader van ‘nee, jij moet eerst ophangen’. Ik word er weemoedig van. Je kinderen rennen nog steeds om me heen, krijsend. Niemand zegt iets, totdat één van hen ineens buiten staat. ‘Mevrouw, uw kind staat op het perron.’ ‘Ja, schat, ik heb ook zin om… Wacht even. Wat zei u?’ ‘Dat uw kind…’. Voordat de vrouw kan uitspreken, zijn de tramdeuren al gesloten. De omroepvrouw waarschuwt eerst nog netjes dat niemand meer in of uit mag stappen. Het kind staat met een brede lach op het perron te zwaaien. ‘Sorry, maar ik heb helemaal geen kinderen.’ Verbluft blijven we zitten. Wij wel. Het jochie staat daar maar.
2 reacties
Voor dit soort verhalen moet er een ‘like’-knop komen, want ik heb niet echt een reactie maar ik vond het wel een leuk verhaal dus ja. Wat dan he.
Hahaha, wat een leuk verhaal!