Op een of andere manier zijn we er massaal van overtuigd dat je vrienden voor het leven moet hebben. Dat je relatie duurt ‘tot de dood ons scheidt’. Maar weet je, het is oké als jij dat niet zo voelt. Het is oké als je je niet meer verheugt op een avond samen. Het is oké als je geen zin hebt om weer je arm om haar of hem heen te slaan en te zeggen dat het wel goed komt. Het is oké als je voelt dat jullie elkaar niks meer brengen. Het is oké om uit elkaar te groeien. Het is oké om te gaan.
Dingen die jou niet meer dienen, daar mag je gewoon afscheid van nemen. Of het nu je huis is waar je altijd zo gelukkig was (en waarvan mensen zullen zeggen ‘nou, dat je dit huis opgeeft, zeg, je was hier altijd zo blij!’), je baan waar je ontzettend goed verdiende en je het best wel naar je zin had (‘zou je dat nou wel doen, je gaat toch niet met tegenzin en een nieuw contract is heel onzeker!’) of dierbaren (‘ach, wat zonde, jullie waren altijd zo leuk samen!). Als het je alleen maar energie kost of simpelweg niet genoeg oplevert, als je voelt dat er meer is, als je liever ergens of met iemand anders bent — dan is dat het beste wat je kan doen.
We groeien nu eenmaal. Het lijkt mij juist bijzonder gezond om afscheid te nemen en nieuwe mensen te ontmoeten. Nieuwe dingen te doen, nieuwe denkwijzen te leren kennen. Al was zij of hij altijd degene die je begreep, als jij groeide en de ander niet — of een andere kant op —, dan is het prima om elkaar te bedanken voor wat was en te concluderen dat het er niet meer is. Je hoeft jezelf niet klein te houden omdat andere mensen graag zien dat alles hetzelfde blijft. Je kan tevreden zijn en altijd verlangen naar meer tegelijkertijd. Je mag doen waar jij je goed bij voelt.
Ik wil heus niet zeggen dat je nooit voor een ander mag veranderen. Als je vriend(in) het héél irritant vindt dat jij je sokken nooit in de wasmand gooit, lijkt het mij een kleine moeite om dat wel even te doen. Is je beste vriend helemaal into het vissen en heb jij daar eigenlijk helemaal niks mee, dan is het tóch best aardig om gewoon eens interesse te tonen. Kom je áltijd te laat en weet je dat de ander zich daar echt helemaal kapot aan ergert, dan is het best prima om gewoon eens een keer op tijd te komen.
Uit elkaar groeien is geen middelvinger naar een ander. Het is juist waardevol en eerlijk om te zeggen dat je elkaars tijd aan het verdoen bent. Dat niemand van jou mag verlangen om ergens te zijn, terwijl je mentaal totaal ergens anders bent of wil zijn. Je eigen weg gaan is het liefdevolste wat je kan doen.
6 reacties
Ik heb eigenlijk geen enkele vriendin meer vanuit mijn kinder of middelbare schooltijd. Ik heb de afgelopen jaren ook afscheid genomen van vriendinnen en de vriendinnen die ik nog heb zijn op een hand te tellen. Maar hoe pak jij dat dan aan? Laat je het contact verwateren of zeg je gewoon eerlijk waar het op staat?
Dat hangt een beetje van de situatie af. Soms bloedt het simpelweg dood en kom ik eigenlijk ‘ineens’ tot de conclusie dat ik iemand al een tijd niet meer gesproken heb. Dan zoek ik niet alsnog contact om het ‘uit te maken’, dan is het prima zo. Soms heeft de ander het niet door en zeg ik heel eerlijk dat ik op dit moment behoefte heb aan iets anders en dat ik niet weet of dat tijdelijk is, maar dat we, als we toch wel weer behoefte aan elkaar hebben, altijd weer kunnen kijken hoe het er dan voorstaat. Ik heb me voorgenomen om eerlijk te zijn over dit soort dingen. Net zoals dat ik nooit meer zeg “oh, ja, we moeten écht wat gaan drinken binnenkort!” als ik daar helemaal geen zin in heb.
Och dat vind ik zo hatelijk hé. Als ik oude bekenden tegen kom en ze zeggen dat we binnenkort echt eens moet afspreken. Ja tuurlijk. Ik wéét op voorhand ook gewoon dat het eigenlijk niet echt gemeend is, dat hoor je vaak wel of merk je gewoon aan de manier waarop. Ik zou dan wel willen zeggen dat het niet hoeft maar dat durf ik dan ook weer niet :p uiteindelijk komt het er toch niet van.
Probleem bekend! Ook ik heb nog maar weinig vriendinnen van vroeger over. En enkele van deze vriendschappen hebben de afloopdatum eigenlijk al lang bereikt. Persoonlijk heb ik me voorgenomen om eens in het jaar of de 2 jaar mijn relaties kritisch doortegaan. (net als een klerenkast opruimen!) Maar de relaties waarmee ik niets meer kan, laat ik meestal verwateren. Of houd nog heel weinig kontakt en vooral op neutraal terrein. Is eigenlijk niet zo eerlijk. Maar ach….
Heel herkenbaar. Ik ken eigenlijk niemand meer van ‘vroeger’ en tegenwoordig ben ik heel kritisch op contacten. Zo kan het zijn dat ik een jaar lang dol op iemand ben, deze ook vrij vaak deel en over hen vertel, maar vervolgens dat het contact ergens op vastloopt of dat het toch anders is dan gehoopt. Anders wórdt dan gehoopt. Het is oké, maar soms vind ik het lastig. Fijne post dit!
Goed dat je hier over schrijft. Zelf heb ik helaas niet zoveel vrienden meer, vooral omdat zij geen behoefte meer hadden aan mijn vriendschap. Dat vind ik best lastig. Aan de andere kant ontstaan er ook weer irritaties als de een er energie in blijft steken en de ander daar geen zin meer in heeft, dus is het uiteindelijk wel het beste dat een vriendschap dan stopt. Maar lastig vind ik het vaak wel. Het maakt me vaak erg onzeker.