zelfisolatie en mijn mentale gezondheid

Zoals altijd gaan we allemaal anders met dingen om. Dat is nu met corona niet anders — de één vindt het maar een griepje, de ander zet echt geen stap meer naar buiten. Achter weer een andere voordeur vinden mensen elkaar helemaal terug, terwijl ze elkaar twee huizen verderop de hersens inslaan. Zelf ben ik heel graag alleen en werkte ik al thuis,  dus voor mij verandert er niet heel veel. En tóch besteed ik meer aandacht aan mijn mentale gezondheid.

Ik heb enorm veel privileges: een groot huis, in de natuur, met een hond (die ook al een goede invloed heeft op mijn mentale gezondheid) en dus drie keer per dag beweging buiten. Toch let ook ik extra goed op mijn mentale gezondheid en doe ik nog beter mijn best om de eeuwige optimist te zijn.

Zo min mogelijk nieuws volgen

Voor dit alles keek en las ik al weinig nieuws. De echt belangrijke dingen krijg ik altijd wel mee, de kleine(re) dingen sla ik liever over. (Ja, weer een privilege.) Ik vul mijn hoofd het liefst met leuke dingen, dus ik ben nog steeds helemaal voor een louter-leuks-journaal. Toen corona op de proppen kwam, keek ik ineens zelfs iedere dag hoeveel mensen er in mijn gemeente ziek zijn. Daar ben ik na een paar dagen mee gestopt, want het maakte me hartstikke onrustig en ongelukkig. Nu zie ik cijfers eigenlijk alleen nog maar per ongeluk voorbij komen — ik ga er zeker niet meer naar op zoek. Sinds ik het boek van Lianne heb gelezen, probeer ik mijn telefoon zelfs weer regelmatig in een heel andere ruimte te leggen om al die prikkels en verleidingen even weg te halen.

Ik probeer het positieve te zien

Hoe je het ook wendt of keert: sommige dingen zijn gewoon ruk. Dat kan je op honderdnegenentachtig manieren bekijken, maar dat verandert niets. En toch probeer ik er dan maar iets positiefs aan te vinden — hoe klein ook. Zoals dat ik het gevoel van saamhorigheid te gek vind, als ik weer een beer voor het raam zie staan, ergens ‘Alles komt goed’ geschilderd zie of als ik stoepkrijttekeningen zie om te zeggen dat oma vol moet houden, een felicitatie of een hart voor de zorg. Ik vind het heel mooi. (En, ja, mensen in de zorg verdienen echt meer geld, absoluut.) Ik waardeer mijn huis nog meer dan ooit, knuffel mijn hond helemaal plat, vind élke wandeling met die bolle Duitser fantastisch en heb herontdekt dat ik heel veel energie krijg van leren. Oh, en ik eet veel taart, want de quarantaine is geen feessie, maar je kunt in ieder geval zelf taart proppen.

Ik zorg voor afleiding

Om ervoor te zorgen dat ik niet constant met mijn grote vrienden van Apple bezig ben, doe ik andere dingen. Ik kleur weer meer (bijvoorbeeld deze kleurplaat van Carmen), maar ook een kleurboek voor volwassenen. Ik zet mijn noisecancelling koptelefoon op en ga op mijn vensterbank zitten om naar buiten te loeren. Ik schrijf, elke dag. Misschien is het je zelfs al opgevallen dat er deze maand elke dag een blogpost online is gekomen en dat is geen toeval. ?Ik lees, heel veel. Ik overweeg mijn camera weer eens op te pakken en daar weer mee te oefenen, want ik mis het fotograferen. De grenzen van deze quarantaine maken me een stuk creatiever — best een fijn bijverschijnsel.

In contact blijven met anderen

Even bij iemand inchecken hoe het gaat, een spraakbericht sturen om te zeggen dat je aan iemand denkt, even een hartje droppen of even Skypen: het kan allemaal. Ik doe het ook graag, want ik vind het fijn om in contact te zijn met anderen. Dat geldt ook via Instagram — in de dm’s, maar ook via mijn stories. Het is fijn om (digitaal) mensen om me heen te hebben en te weten dat ik gemist word als ik een paar dagen niks upload.

Voel je je alleen? Stuur me dan gerust een mail of een dm.

Alle maatregelen die ik neem, zijn prima

Ik heb nu al een paar keer een opmerking naar mijn hoofd gekregen in de supermarkt, dat ik overdreven doe, omdat ik minimaal die anderhalve meter afstand houd. Omdat ik daadwerkelijk sta te wachten als ik er niet op gepaste afstand langs kan. Ja, prima. Ik heb geen zin om besmet te raken en ik wil al helemaal niet bijdragen aan verspreiding. Dus, ja, ik voelde me even een overdreven zeikerd en daarna dacht ik ‘ja, nou ja, ik heb liever dat jij me dom vindt dan dat ik aan de beademing lig op de intensive care, dus je kijkt maar effetjes’.

Iets bijdragen

Ik vind het héél fijn dat ik mag bijdragen. Dat ik geld kan uitgeven aan lokale ondernemers, aan de schoonheidsspecialiste die nu met een dichte salon zit, aan de auteur die net haar nieuwe boek lanceerde. De snackbar. De boeren hier. De bakker tegenover mijn huis. Een kaartje sturen naar iemand die eenzaam is. Ondernemers in het zonnetje zetten op Instagram en in mijn weekoverzichten. Maar ook onderdeel zijn van het team COVID-19 Extra handen om vraag en aanbod extra zorgpersoneel coronacrisis versneld samen te brengen. Machteloos toekijken vind ik moeilijk, dus ik ben blij dat ik op deze manier nog iets kan betekenen.

Onthoud: je móet helemaal niks

Ook als je nu thuiswerkt voor een baas: het is een uitzonderlijke situatie. Het is een crisis en terwijl je die door aan het komen bent, probeer je thuis te werken. Wees niet hard voor jezelf als het minder goed lukt. Als je minder gedaan krijgt. Je waarde hangt niet af van je productiviteit of prestaties. Kruip jij liever weg dan dat je bloemen en taart gaat rondbrengen? Houd jij je hand op de knip, omdat je je zorgen maakt over je eigen financiële situatie? Het is allemaal goed. En alles komt goed.

Weet dat angst voor corona en door deze situatie heel gezond is, als het maar niet doorslaat naar paniek. Voel je dat je zo veel last hebt van de huidige situatie en dat je er zelf niet uitkomt? Vraag alsjeblieft om (professionele) hulp.