Laatst maakte ik een avondwandelingetje. Op zich niets bijzonders, dat doe ik wel vaker. Deze keer deed ik dit met behulp van de app Blokje Om. Hartstikke leuk, want zo kom je op andere plekken dan normaal. Ondanks het feit dat ik absoluut niet kan kaartlezen en mijn bijna afgestorven hand door het constant vasthouden van mijn iPhone, beviel het me wel. Na een kwartiertje flink doorstappen, vermoedde ik dat er iets achter me liep. Ik keek, maar zag niemand. Verbaasd haalde ik mijn schouders op en ging verder met het om de beurt verplaatsen van mijn voeten. Enkele meters verder had ik toch nog steeds het gevoel dat ik gevolgd werd. Wederom keek ik over mijn schouder, maar ik keek geen enge vent in de ogen. Zwaaide nog wat in de wilde weg, in een verwoede poging om het Onzichtbaarheidsmantel van de engerd af te trekken. Ook dat leverde niets op. Ik gaf in de app aan dat ik ‘direct naar huis’ wilde. Wat een schitterende optie. Dacht dat ik zou Verdwijnselen, maar volgens mijn iPhone moest ik toch echt op eigen kracht thuiskomen. Vooruit dan maar. Ik maakte rechtsomkeert, draaide me razendsnel om en verwachtte tegen de achtervolger op te botsen. Weer mis. Inmiddels was ik me ervan bewust dat ik behoorlijk paranoïde aan het worden was. Fluitend en rokend liep ik naar mijn stulp. Eenmaal aangekomen stak ik mijn sleutel in het slot. Ik voelde het weer. De achtervolger was er nog steeds. Ditmaal weet ik het zeker. Het is de buurtkat.
Menu
