een brief aan mijn jongere zelf

Het is geen geheim: de afgelopen jaren ben ik druk bezig met persoonlijke ontwikkeling. Van de psycholoog tot zelfhulpboeken, van complete websites uitpluizen tot maar gewoon trial & error. Soms vergeet ik waar ik vandaan kom. Vind ik het allemaal maar heel vanzelfsprekend hoe ik nu in het leven sta. Dat ik zelfstandig ondernemer ben, een huis heb gekocht en goed voor mezelf zorg. Of dat laatste in ieder geval probeer. Het is allemaal zo anders geweest. Als ik erover nadenk, denk ik wel dat het ook allemaal goed was. Het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben, waar ik nu ben. Zou ik nu iets willen veranderen? Nee. Het is goed zo. Ik ben goed zo. Iets wat ik als 16-jarige nooit dacht te voelen. Tijd om een brief te schrijven aan mezelf van twaalf jaar geleden.

Lieve, lieve Lenn,

Waarschijnlijk kokhals je als je ziet dat ik je lief noem. Misschien ben je dat nu ook helemaal niet. Komt ‘hard’ eerder in de buurt als je je karakter beschrijft. Over een paar jaar weet je dat het zelfbescherming is. Dat je alles wat in de buurt komt wegduwt, om maar niet gekwetst te worden. Dat is zonde, want het kost je wel wat vriendschappen en zelfs een relatie. Maar het geeft niet — je hoeft niet boos op jezelf te zijn. Die hele boosheid brengt je niks.

Je bent boos. Voelt je niet begrepen. Dat kan ook niet, want je begrijpt jezelf niet. Het leven niet. Het voelt alsof je voor het ongeluk geboren bent. Alsof dingen altijd jou overkomen. Je krijgt ook veel voor je kiezen; dat is waar. En toch sla je je er altijd dapper doorheen. Weliswaar met je kop in het zand, maar het is oké.

Het is een constante strijd voor je. Bij anderen zien hoe warm thuis kan zijn. Ontdekken wat er allemaal mogelijk is en voelen dat je een marionet bent waar aan alle kanten aan wordt getrokken. Weten dat je meer wil van het leven, maar denken dat het niet mogelijk is. Op een of andere manier heb je altijd al heel sterk het gevoel dat je iets voor anderen wil betekenen. Het is je grootste angst om te sterven in de wetenschap dat je niks achterlaat. Je zoekt in de jaren die volgen enorm naar hoe je ‘iets’ van jezelf kan achterlaten. Je slaat er een beetje in door en cijfert jezelf altijd weg. Geeft niet; je leert ervan. Uiteindelijk vind je je weg: je bent zelfs op een missie om mensen te inspireren een voor hen lekker leven te leven. Je hebt je plek gevonden en bent daar enorm dankbaar voor.

Het is maar goed dat je op dit punt nog niet weet waar je over twaalf jaar staat. Je gelooft het toch niet. Want die auto, dat huis en je werk — “dat is voor jou toch niet weggelegd?” Die twijfel aan jezelf groeit komende jaren alleen maar, totdat je op een dag de moed vindt en op de rem trapt. Je gaat met je stoere masker op naar de huisarts en vraagt om een doorverwijzing naar de psycholoog. Halverwege je zin breek je en barst je in huilen uit. Dat is nieuw voor je. Je krijgt wat je wil en je vindt een heel fijne psycholoog. Zij helpt je jezelf te vinden, al krijg je van die uitspraak altijd een lichte maagkanteling.

Het komt goed. Er komt een dag dat je niet meer vecht tegen wie je bent en tegen wie je denkt te moeten zijn. Je gaat leren vergeven — jezelf, vooral. Je weet over tien jaar waar je plek is. En dat is voor de verandering niet ergens onderaan bungelend.

Liefs,

Lenn