We zitten samen aan de waterkant. Hij met een flesje bier, ik met een flesje water. Er waren tijden dat we hopeloos verliefd op elkaar waren. Dat hij niet van mij af kon blijven en dat ik hetzelfde voelde, maar dat nooit zou toegeven. Dat ik eerder wegging van werk, zodat we eerder in bed lagen. We zitten bijna op elkaar, maar we zijn mijlenver uit elkaar gegroeid. We willen meer dan we elkaar kunnen geven en dat weten we allang. Het is het doorhakken van de knoop wat ons tegenhoudt. De kogel die nog door de kerk moet die ons bindt. Samen zochten we naar het grote geluk, maar we vonden het niet. Misschien, nu we het opgeven, komt het vanzelf naar ons toe.
“Maar wat nou als dit alles is?”
“Dan hebben we er in ieder geval ontzettend van genoten.”
Ik wil weer meer fictie schrijven, dus ik heb fictie-vrijdag in het leven geroepen.
5 reacties
Leest als de achterkant van een boek. Nu wil ik het hele boek lezen :)
Ooit ligt er een boek van me in de winkels! ;-)
Ik wil ook meer lezen! Leuk!
Elke vrijdag!
Krop in de keel krijg ik hiervan. Je inspireert me ook om zelf terug meer fictie te schrijven. Dankjewel daarvoor :)