“maar is dat niet gek, als ik dat ineens ga doen?”

Soms slaat de twijfel bij mij ook ineens in als een bom. Ik besloot mijn veilige haven achter te laten en naar het Verre Oosten — beter bekend als Lobith of Lowbitch voor intimi — te verhuizen. Ik was ‘ineens’ ondernemer. Ik begon ‘ineens’ met delen van mijn eigen ervaringen en lessen op mijn blog en Instagram. Had besloten dat ik mensen wil inspireren een voor hen lekker leven te leven. Dat je jezelf mag zijn. Lanceerde ik ineens een andere dienst waarin ik conversie- en teksttips geef. Noemde ik mezelf copy-koppie-coach. En dan steekt ineens die interne criticus de kop weer op. “Wie denk ik wel niet wie ik ben? Oh, ja, nee, dan noem ik me een coach en dan denkt iedereen dat ik ‘net als al die andere coaches ben die als wortels uit de grond schieten’.”

Maar, weet je, we zijn allemaal ooit ergens begonnen. We hebben állemaal op een dag besloten om iets te worden. Iets te zijn. En ja, mensen vinden er iets van. Je omgeving bedoelt het goed als ze zeggen dat je beter niet kan veranderen — maar het is hun angst die ze op jou projecteren. Want wat als jouw nieuwe baan niet zo leuk is als wat je ervan verwachtte? Wat als, laten we een absurde situatie als een pandemie noemen, een externe factor jouw ondernemersdroom dwarsboomt? Ze willen het beste voor je, ze willen dat jij gelukkig bent. En soms is gelukkig zijn zo simpel als gewoon je hart volgen en niet luisteren naar wat alle anderen vinden en zeggen.

Weet dat je jezelf mag zijn, maar onthoud ook dat je áltijd mag veranderen. Waarin jij maar wil. Besluit je vandaag om ineens alleen maar jurken te dragen in plaats van broeken? Prima. Doe je vanaf vandaag ineens heel ander werk? Good for you! Het mag. Allemaal. Het is jouw leven — jij bepaalt. Wil je vandaag stoppen met iets waarvan iedereen denkt dat dat hartstikke zonde is? Op een of andere manier stoppen we vaak niet met dingen. Hebben we eenmaal een keus gemaakt, dan gaan we er maar gewoon mee door. Iets met ‘wie a zegt’. Nou, wat mij betreft zeg je ook lekker ‘abc, ik kap ermee’. Kon je vroeger op het schoolplein ook. We gaan door met een fout die we begaan, omdat we daar nou eenmaal voor gekozen hebben. We blijven hangen in een keus, omdat het veilig voelt. Omdat we geen zin hebben in het gezeik van anderen — die ongetwijfeld een mening hebben. Even een simpele lifehack: denk niet dat je iedereen tevreden moet (en kan) houden. Je bent hier voor jou, niet voor de mening van de neef van de buurvrouw die ook ooit zoiets deed en waar het toen slecht mee afliep. Je bent hier voor niemand anders dan voor jezelf. Je hoeft je niet klein te maken, je hoeft niet te doen wat ‘normaal’ is of wat van je verwacht wordt. Ik heb ook weleens gedacht ‘ja, jemig, ik heb dat breed uitgemeten op sociale media en dan kom ik erop terug?’. Ja, eh, lekker belangrijk eigenlijk. Ik mag gewoon terugkomen op iets wat me eerder grandioos leek. Iets kan anders uitpakken dan je dacht, het kan tegenvallen om wat voor reden dan ook. Je kan ook zelf veranderen. Ik hóóp ook dat je verandert. Dat je leert en dat je groeit. Dat je ontdekt dat dingen die altijd je lievelings waren ‘ineens’ minder bij je passen. Je keuzes zijn niet voor altijd. Je mag er altijd op terugkomen.

Het is jouw leven. Jouw verantwoordelijkheid. Het is aan jou, iedere dag opnieuw om te beslissen wie je bent. Je bent je omgeving geen verantwoording schuldig.