met het horen van zijn stem is alles in één klap weer terug

M’n telefoon gaat. Het nummer ken ik niet — die stem des te beter. Heel eerlijk gezegd was ik hem al een tijdje vergeten. Gek, hoe dat werkt. Ik heb me toen ik hem leerde kennen vaak afgevraagd waar ik aan dacht voordat we elkaar ontmoetten. Ik leek nergens anders aan te kunnen denken en in alles wat ik zag, zag ik wel iets van hem. Een tatoeage, blauwe ogen, een kale kop, een BMW, een sigaret of een pitbull. Nu, jaren en vele paniekaanvallen later, moest ik moeite doen om me hem weer voor de geest te halen. Met het horen van zijn stem is alles in één klap weer terug.

“Ik denk nog steeds aan je,” zegt ‘ie.

“Ja, weet je wat het is? Ik heb je zo stevig proberen los te laten. Maar had mijn handen op mijn rug gebonden en dan nog hield ik je vast. In alles wat ik deed, zag, rook, hoorde en voelde ik je. Je zat in alles en bovenal in helemaal niks. En op een dag was je weg. Het leek alsof iemand alles had opgeruimd, terwijl ik sliep. De scherven die je achterliet, waren weg. De vorm van je lichaam stond niet meer in mijn matras. En jouw hele zijn, stond niet meer in mijn brein. En nu bel je me op om het korstje dat zich gevormd had en eindelijk niet meer jeukte, open te krabben. Om alles weer opnieuw te beleven. Ik heb de wond ontsmet en het is goed zo. Laten ademen en laten rusten.”

“Je bent nog mooier dan je altijd al was. Ooit wil ik net zo dapper zijn als jij.”

De kiestoon zet een punt achter ons gesprek. En achter ons verleden.

Ik wil weer meer fictie schrijven, dus ik heb fictie-vrijdag in het leven geroepen.