Eén oktober 1991. De dag dat ik geboren werd. Uit twee ouders, of nou ja, fysiek gezien uit één, die destijds hopelijk van elkaar hielden. Twee mensen waar ik geen contact meer mee heb. Wat stiekem vrij pijnlijk is, zeker op dagen als je eigen verjaardag. Dat was dan al meteen het eerste waar ik afgelopen jaar niet eerlijk over was. Want: nee, het is niet leuk om geen contact te hebben met je ouders (hoewel het me wel heel veel rust geeft) en ja, ik had dat graag anders gezien. Maar goed, het is niet anders. Er zijn zo nog heel veel dingen waar ik het afgelopen jaar niet eerlijk over was.
HET KON ME WEL SCHELEN
Ik begin maar meteen met iets pijnlijks: ik heb ontelbaar keren gezegd dat iets me niet kon schelen. Of dat het niet gaf. ‘Hé Lenn, vriendin, sorry dat ik effe op je ziel heb staan trappen en over je gloednieuwe schoenen heb gekotst, maar eh, ja, sorry, joh.’ ‘Oh, no biggie. Geeft niks. Kan ik allemaal hebben. Vind ik écht niet erg. Nee, geloof me, geeft niets. Dat suède is écht supermakkelijk schoon te borstelen, zeker nadat ik al die reinigings- en verzorgingsspullen kocht bij die veel te dure schoenenzaak. En mijn ziel? Oh, ja, is al vergeten, joh. Ik had het kwetsende eigenlijk niet eens zo opgevat!¡!!!¡1″ Het kan me wél schelen. Ik vind het wél erg als je me kwetst — of je dat nou bedoeld of onbedoeld doet.
IK ZAG JE HEUS WEL
Sociaal gezien ben ik af en toe niet zo’n wonder. Ik kom heel vaak mensen tegen waar ik geen zin in heb, die ik niet aardig vind of waar ik gewoon niets aan te vertellen heb. Gelukkig reis ik nooit meer met het openbaar vervoer, want toen was dit nog véél erger en had ik soms oordopjes in zonder muziek om maar niet te hoeven praten. Nou ja, heel vaak doe ik dus of ik mensen niet zie, zodat ik gewoon lekker in mijn eigen bubbel kan blijven. Ik doe dit trouwens ook heel vaak als ik iemand na lange tijd weer zie, omdat ik dan onzeker ben of diegene me nog herkent en ik wil niet voor lul staan. Dat geldt ook voor mensen die ik zelf niet honderd procent herken. Enige twijfel is niet groeten voor mij. Waar ik dan weer wel trots op ben, is dat ik – als ik erop aangesproken word – nooit zeg dat ik ze niet zag. #babysteps
“IK KAN NIET, WANNEER IS HET?”
Hoewel ik zelf heel naar word van alle mensen die altijd smoezen verzinnen voor verkopers, vrienden, familie en zelfs mensen die je helemaal niet mag, doe ik het zelf ook wel eens. Ik ben daar vaker eerlijk in dan ooit, maar héél soms vind ik het gewoon enorm fijn om gewoon te zeggen dat ik niet kan. Omdat ik weet dat die persoon anders een pain in the ass is met doordrammen en ik daar heel even de energie niet voor heb. Omdat ik geen zin heb om uit te leggen waarom ik geen zin heb om met je stomme vrienden in een stomme kring kaas en worst te gaan zitten eten. Omdat ik vandaag simpelweg geen zin heb om me aan te kleden of mijn tanden te poetsen.
GRENZEN
Oef, als ik érgens achter ben gekomen #bijdepsycholoog, dan is het wel dat ik veel te weinig mijn grenzen aangeef en veel te weinig eigenwaarde heb. Ik vind het aangeven van grenzen heel moeilijk bij mensen die ik lief vind. Bij onbekenden is het geen probleem en ga ik soms juist veel verder dan nodig. Maar bij dierbaren slik ik nog veel te vaak (lees: bijna altijd) mijn woorden in. Ik moest #bijdepsycholoog laatst een oefening doen: ik moest blijven staan en zij kwam naar mij toe lopen. Zodra het niet meer goed voelde, moest ik ‘stop’ zeggen en dan zou zij stoppen. Onze neuzen raakten elkaar bijna toen ik haar zei te stoppen en ze schrok van me. Hoe kon ik haar in godsnaam zo dichtbij laten komen? Ik zei haar dat ik er geen last van had, dus dat het prima was. Haar wenkbrauw ging omhoog en mijn zekerheid omlaag. “Dat jij er geen lást van hebt, betekent niet dat het príma is. Je mag best aangeven wat je wel of niet wil, wat jij fijn vindt.” O. Ben 26 jaar – 1 dag en had hier nog nooit over nagedacht. Had géén idee dat dit voor veel anderen heel logisch en normaal is. Dat deed pijn, maar het is fijn het nu wel te weten.
IK WEET HEEL VEEL NIET
Ik weet heel veel niet. Niet alleen mijn algemene kennis is om te janken, ook #bijdepsycholoog ontdek ik steeds vaker dat ik heel veel dingen niet weet. Daar baal ik van en maakt me kwaad op mezelf. Ik zou zo graag een oortje in hebben dat verbinding heeft met iets of iemand die me altijd kan vertellen of wat ik doe of zeg klopt. Kom ik weer aan met mijn grenzen, maar zó vaak twijfel ik of wat ik voel wel klopt. ‘Mag ik me nu wel gekwetst voelen? Klopt het wel dat ik hier verdrietig van word?’ Tegen de tijd dat ik daar een soort van conclusie aan heb gehangen, zijn mijn emoties alweer grotendeels verdwenen en heb ik geen idee hoe ik verder moet handelen. Dit geldt dus voor heel veel dingen. #manualpls
Ik zag deze blogpost bij Merel en in het kader van mijn eerlijkheid, vond ik het een heel goed idee om hier zelf ook eens over na te denken én te publiceren. #bereal
36 reacties
Wat goed dat je dit deelt en ik denk dat er voor iedereen wel herkenbare dingen in zitten hoor! Ook ik hou van oordopjes indoen in het ov om stomme gesprekken te vermijden. Simpelweg nee zeggen tegen etentjes en feestjes waar ik totaal geen zin in heb gaat mij inmiddels wel beter af, maar leuk is anders. Gefeliciteerd met je verjaardag en hopelijk wordt het aankomende jaar niet alleen leuker voor je, maar ook heel leerzaam. Want nooit te oud om te leren, ook als het gaat om voor jezelf op durven te komen :).
Dank je wel! ❤️
Sjees wat herken ik me mezelf in jou. Doet me altijd een beetje denken aan de man uit de film Yes Man, ken je die? Hoe hij in het begin, daar kon ik mezelf altijd mega in herkennen! (Aanrader, die film!)
Yes Man ken ik niet. Ga ik op mijn nog-te-kijken-lijstje krabbelen!
Van het concert des levens heeft niemand het program (urgh), maar ook niet de partituren. Zelfhulpboeken genoeg, maar The Definitive Guide to Life moet nog steeds geschreven worden.
Wel of niet assertief reageren is geen kwestie van goed of fout. Je hoeft jezelf dus niet voor je kop te slaan, en de reactie van je psycholoog is ook niet zo bedoeld. Maar ik herken dat gevoel van overlopen zijn wel. Got the T-shirt.
Ga je wel genieten van morgen? (Correct antwoord: DAT MAAK IK ZELF WEL UIT!!!!11elf!!) Gefeliciteerd alvast.
Oh, nee, zo vatte ik de reactie van mijn psycholoog ook niet op! Ik vind gewoon alles heel confronterend, haha. En eh, ja, dat genieten ga ik wel doen. Op mijn manier. ?
Jeetje, Lenneke… Ik vind je superstoer dat je dit zo deelt! Gefeliciteerd alvast :)
Dank je wel! ✨
Zooo herkenbaar… Toppertje ben je!!
Je hebt geen idee hoe lief ik het vind dat je reageert. <3
Zit ik hier dan, in mijn eentje in een kale hotelkamer met mijn eigen gevoelens en emoties en verder helemaal niks, dit verhaal te lezen. Die komt dan wel even binnen. Misschien moet ik ook even eerlijk zijn tegen mezelf en alles opschrijven. Misschien niet om te delen. Maar wel om het gezegd te hebben. En vooral om eerlijk te zijn tegenover mezelf. Thanks for sharing! Eerlijk zijn over wat je echt denkt en voelt, is het begin van jezelf accepteren en waarderen.
Die laatste zin komt bij mij dan weer binnen…
Ja oké hallo confronterend.
?
Dit is wel even een bevestiging dat ik ook eerlijk naar mijzelf moet gaan zijn. Ik volg nu therapie sinds begin augustus maar ben nog geen stap verder. Ik saboteer mijn eigen ontwikkelingen/vooruitgang. Stom.
Knap dat jij wel eerlijk bent! Bewonderingswaardig vind ik jouw kracht.
Het doet pijn, maar het brengt je oprecht heel veel. Je kan dit én je verdient dit! ❤️
Gefeliciteerd met je verjaardag ♡ Wat een herkenbare, mooie en warme blogpost. Oh, en dat laatste stukje.. JA, je mag je gekwetst voelen óf verdrietig. Je voelt nu eenmaal wat je voelt, en wat je voelt dat is echt. Net zo echt als jij. Ik wens je heel veel zelfvertrouwen toe en een nieuw jaar vol goeds!
Oops, ik zie nu dat ik bij het verkeerde vakje heb gereageerd. ?
Dank je wel! Heel lief!
Lenneke,
Ik ken je ‘alleen’ via social media. Het rare is dat elke keer als ik een blog of tweet van je lees ik het gevoel heb ‘dat is mijn vriendin Lenneke’! Die fijne meid die weer eens zo treffend een onderwerp beschrijft en waar ik mij vaak zo in herken. Ik hoop nog heel lang dit vriendin-gevoel te houden, het doet mij goed.
Ik had geen idee dat ik dit teweegbreng. Ik ben er wel heel trots op en ik vind het echt onwijs tof dat je dit met me deelt. Dank je wel. ?
Ik vind dit zo goed van je. Dankjewel. En ik herken veel. #manualpls. Ik doe maar wat. Gewoon omdat ik het niet weet en die grens vaak ver te zoeken is. En morgen feliciteer ik je weer.
Jij bedankt!
Wat een mooi, eerlijk stuk! Ook herkenbaar, want ik denk dat er veel dingen waarbij je ecjt niet de enige bent. Doen alsof je iemand nier hebt gezien uit eigen onzekerheid? Check. Doen alsof je het niet erg vindt? Check. Knap dat je dan wel heel eerlijk bent en eraan blijft werken. Enne, het is 1 oktober dus beeld even in dat ik met confetti op de stoep sta, want hiep, hiep, HOERA! Gefeliciteerd met je verjaardag. X
Hahaha, in gedachten zie ik je staan. Dank je wel!
Love u to pieces ❤️❤️. Trots op jou.
Love you! ❤️ ❤️
Wat een mooi en eerlijk stuk. Heftig dat je geen contact hebt met je ouders.
Heel veel dingen die je schrijft zijn zo ontzettend herkenbaar. Goed om daar eens stil bij te staan en hopelijk iets mee te kunnen doen.
Dank je wel! Ik hoop dat je er iets aan hebt. ?
Heeel herkenbaar Lenneke. Ik ben ook van jouw leeftijd en ervaar ook de pijn van het geen contact meer hebben met mijn ouders. In feite is die pijn ook niet te beschrijven in woorden en is het, zoals ik heb ervaren althans, niet uit te leggen aan personen die wél een (relatief) goed contact hebben met hun ouders. Wellicht heb je al gehoord van de boeken ‘Het drama van het begaafde kind’ en ‘Breken met je ouders’. Zo niet, misschien heb jij er ook wel iets aan. Alhoewel ik natuurlijk niet kan inschatten in hoeverre dit nog een grote rol speelt in jouw leven. Ik vind het in ieder geval hartstikke dapper van je dat je de stap hebt genomen om in therapie te gaan. Ik blijf jouw blog volgen, dikke knuffel voor Vince! <3
Je slaat de spijker op zijn kop: het is inderdaad niet goed uit te leggen aan mensen die dit niet herkennen. Ik ken de boeken niet! Ben nu een ander boek aan het lezen op aanraden van de psycholoog en er ligt nog een door haar getipt boek op de stapel. Daarna zal ik zeker de boeken die jij noemt gaan lezen. Dank je wel voor je complimenten en een high five van Vince terug! ?
Zou ik mogen weten welke boeken jouw psycholoog heeft aangeraden?
Jazeker! Gaat om ‘Relaties, hoe doe je dat?’ van Karin Wagenaar en ‘Te vroeg volwassen’ van Marinka Kamphuis.
Een heel goede en herkenbare post. Dat met geen grenzen aan kunnen geven, heeft bij mij ook met mijn ouders te maken. Daar had ik mijn grenzen moeten aangeven, maar mocht het niet. (het hoorde niet!) En daardoor vertroebel je je eigen gevoel. Met gevolg dat ook nik nog steeds moeite heb, dat te doen tegenover dierbaren. Hier, waar ik nu woon, leren kinderen op de kleuterschool al, dat ze hun grenzen moeten aangeven, om ze zo sterker teven misbruik te maken. Heel goed! Maar toen in NL geen thema. Veel succes. Maar je blog is al weer 3 jaar verder, dus waarschijnlijk jij ook.
Ja, ik loop nog steeds tegen dingen aan waarbij nu ineens het kwartje valt. Wat goed dat dat kinderen geleerd wordt! Ik hoop dat dat hier ook gebeurt of gaat gebeuren, want het is echt een heel belangrijk thema.
Net pas je blogs ontdekt. Zit bijna een jaar in therapie en herken zoveel in je blogs, vooral over je eigen grenzen herkennen/aangeven en zelfwaardering. Ik worstel hier nu enorm mee, twijfel of ik het wel goed doe, of er wel groei is. Waarom ik niet “gewoon” van mezelf kan houden, maar mezelf achteraan blijf zetten. Het lezen van je blogs over je therapie en vooral de herkenning erin geven kracht en motivatie…dank daarvoor!