i’m leaving today

Ik weet niet hoe dat met jou zit, maar muziek zet mij vaak aan het denken. Net als teksten, boeken, foto’s, opmerkingen – of vul hier een ander willekeurig zelfstandig naamwoord in. 

Dat is dus ook precies wat er gebeurde toen ik ineens Cruz van Christina Aguilera uit mijn oordopjes hoorde komen. Mocht je niet meteen weten waar ik het over heb, dit is een stukje uit het liedje:

I’m leaving today
I’m living it, leaving it to change
As I’m driving I’m captured by the view
So much beauty, the road becomes my muse
The heat is rising and my hands surfs through the wind
Cool, calm, collected is a child that lies within

Het moment waarop je me gewoon schaamteloos mag uitlachen voor het luisteren van dit liedje is straks. Net zoals dat je vroeger aangaf dat de kinders vragen mochten stellen na afloop van je spreekbeurt.

In ieder geval, ik zie dan dus meteen voor me hoe ik over een aantal jaar mijn rugzak omslinger, mijn voordeur achter me dichttrek, Vince in mijn mintgroene Volkswagen-busje laad en gewoon vertrek. (In mijn gedachten is Vince zelfs nog steeds bij me als ik 80 ben.) Hoe heerlijk zou het zijn om gewoon zonder navigatiesysteem in je auto te stappen en te gaan rijden? En dat je dan ineens in Italië uitkomt, waar je heel de dag pasta eet en veel te veel ijs en een stuk in je kraag drinkt met limoncello? Spanje zou ik trouwens ook mijn neus niet voor ophalen, want paella is net zo goed prima te eten en geloof het of niet, maar ook daar schijnt de zon.

Totaal niet praktisch allemaal, want je zit in Nederland natuurlijk vast aan 585749 abonnementen (en een huis, klein detail) en het is op zich ook wel handig als je weet waar je in het buitenland terechtkomt en dat je dan ook een soort vaste verblijfplaats hebt. Maar toch. Dromen is zo lekker.

#firstworldproblems #vooraltijdpuber #puberaalgedoe #vluchtgedrag #lekkerdromen