liefde, maar vooral leed

Ineens zag ik hem zitten. De man waarmee ik lief en leed heb gedeeld. Een paar nachten maar, weliswaar, maar het was lief en leed. Vervolgens liet hij nooit meer iets horen. Ik stootte mijn vriendin aan en vertelde haar dat Hij Daar Zat en dat ze niet meteen om moest kijken. Ja. Denk niet aan een roze olifant. Precies op dat moment keek ook hij. Die blik in zijn ogen voelde vertrouwd, maar het gevoel dat ik erbij kreeg, of wat eigenlijk uitbleef, was nieuw. Ik voelde niets. Ik dacht alleen maar ‘laat hem daar alsjeblieft zitten, laat hem alsjeblieft niet opstaan’. En dat, lieve jongens en meisjes, is de goden verzoeken. Hij stond op en zette koers richting mij. Ik kon natuurlijk doen alsof ik diep in mijn iPhone verzonken was, maar hij heeft mijn nummer en zou me dan alsnog via WhatsApp aan kunnen spreken. “Hé, hoi. Ik ben hier met mijn nieuwe vriendin. We zijn sinds een paar weken…”, kraste hij. Mijn hersenen draaien op volle toeren. Een paar weken? Ik ben geen rekenwonder, maar ik kan me herinneren dat wij vorige week nog samen waren.

Scenario 1
Het glas rode wijn dat voor me op tafel staat, belandt vol in zijn perfecte gezicht. Daarna verlies ik mijn zelfbeheersing en begin ik te krijsen dat ik me afvraag waar hij het lef vandaan haalt. Na luttele seconden kruis ik de optie af. Wijn te duur om te verspillen, krijsen is niet charmant in een restaurant.

Scenario 2
Ik ga heel veel vragen stellen en mezelf daarmee voorschut zetten. “Maar hoe dan? Wie is het? Is ze knapper dan ik? Nee hè, kan bijna niet. Heeft ze veel geld? Wat heeft zij dat ik niet heb? VERTEL HET ME!”.

Goed, beide scenario’s leken me dus niet meteen geschikt. Ik ging voor de subtiele aanpak. “Oh, oké! Ja, we kunnen toch gewoon vrienden zijn?”. Wat is het leven toch simpel.