uitstelgedrag

Een verslag tikken, een presentatie maken én voorbereiden, stofzuigen, huis opruimen, iets opzoeken wat je per se mee moet nemen, een college voorbereiden of de vaatwasser uitruimen. Oké, dat laatste komt sowieso nooit voor in mijn routine. Sterker nog, het komt niet eens in me op om dat te doen. Maar de overige dingen komen wel eens voorbij in mijn gedachtengang. Ik neem me heilig voor de dingen te doen, maar toch maak ik me zo gruwelijk schuldig aan uitstelgedrag. Of eigelijk afstelgedrag. Ik heb al die dingen wel heel optimistisch bedacht, misschien zelfs enthousiast opgeschreven, maar daar blijft het negen van de tien keer dan ook bij. En op zich is dat al een hele stap. Het is immers genoteerd. Het kan natuurlijk morgen ook. Of een andere keer. Komt wel. Ken je dat gevoel? Dat je wakker wordt en je meteen bedenkt dat het ‘vandaag de uitgelezen dag is om heel veel nuttige dingen te doen’? Langzaam je ogen openen en denken: ‘o ja! Vandaag ga ik echt heel veel doen! Eerst even een uurtje op gang komen en daarna knallen’. Of eerst toch nog even een bakje koffie. En een flinke mok thee. Toch nog even gauw douchen. Daarna lekker veel dingen van mijn lijstje afstrepen. Oh joy! En uiteindelijk doe ik dus… niets. Nada. Niente. Geen ruk. De tijd tikt verder, veel te snel natuurlijk, en voor ik het weet is het al etenstijd. Daarna tijd voor de after dinner dip. Tja, dan gebeurt er niets meer wat ook maar iets op nuttig zou kunnen lijken. Ik ben vrij goed in niets doen, maar nog beter in niets doen en me daarna verschrikkelijk voelen.

Mijn blog leed ook een beetje onder het uitstelgedrag. Maar ik ben er weer!