“Een mens is het minst zichzelf als hij uit eigen naam spreekt. Geef hem een masker en hij spreekt de waarheid.”

Oscar Wilde, een Ierse schrijver, schreef een hoop slimme dingen. Maar vooral bovenstaande quote spreekt me heel erg aan. Het leven is allemachtig prachtig, bijzonder leuk en vooral heel kort. En juist doordat het leven zo kort is, ben ik er groot voorstander van om alles te zeggen wat op het hart ligt. Laatst kwam ik tot de conclusie dat het zonde is dat we dingen mislopen, doordat men niet zegt wat ze willen zeggen. Is het niet herkenbaar? Dat je uren naar je telefoon zit te staren, naar de laatste woordenwisseling op WhatsApp? Dat je de mogelijkheid niet hebt om het persoonlijk tegen degene te zeggen, maar dat je je berichten toch maar niet verstuurt? Sterker nog, je tikt ze misschien niet eens, omdat de ander dan kan zien dat je aan typen bent. En als degene dan vraagt wat je zeggen wilde, durf je niet meer.

Waar komt het toch vandaan dat we niet durven? Het is toch juist machtig mooi als iemand zegt ‘hé, moet je eens luisteren, ik ben als een blok voor je gevallen en eh.. nou ja, dan weet je dat’. Wie van ons zou daar kwaad om worden? Of ‘joh, ik weet dat het een tijdje geleden is dat we elkaar hebben gezien, maar ik mis je nog elke dag en ik wil gewoon dat je dat weet, voor het geval jij mij ook mist’. Het is toch zonde dat we zulke dingen soms niet zeggen? Wie weet wat je misloopt. Wie weet wiens dag jij tot de beste dag van zijn of haar leven maakt. Wie weet…