jarenlang in de zeik genomen

Wederom sta ik vertwijfeld voor het schap in de supermarkt. Studenten staan erom bekend dat zij erg bewust boodschappen doen. Meestal bedoelt men dan studenten op de kleintjes letten en niet dat zij letten op de reclame-uitingen. Maar ik, als groot fan van reclame, doe dat dus wel. En waar ik me enorm aan kan ergeren, zijn teksten als: “nu met 30% minder vet!”. Ben ik dan al die tijd zo gigantisch in de zeik genomen? Heb ik al die tijd veel te veel vet gegeten, terwijl dat absoluut niet nodig was? En toch besluit ik de zak chips, die half gevuld is met chips, en half met lucht, mee te nemen. Want ja, het klinkt nu wel heel gezond. Ondanks dat 30% minder vet nog steeds niets zegt – want hoeveel vet is dat dan? -, helpt het mij wel weer over de spreekwoordelijke drempel. De zak belandt in mijn boodschappentas en gaat mee naar huis. Voordat ik überhaupt de supermarkt kan verlaten, ben ik in nog veel meer marketingtrucs getuind. Eenmaal thuis aangekomen, kan ik me natuurlijk niet inhouden. De zak moet absoluut meteen open en mijn bodemdrift moet gestild worden. Als de smaak nog exact hetzelfde is, of misschien zelfs beter, voel ik mij aardig in het ootje genomen. Maar dit kan ik niet uitvogelen zonder televisie te kijken. Dus pak ik de zak chips – met 30% minder vet -, de afstandsbediening, een grote kop koffie, mijn laptop om tegelijkertijd wat huiswerk te maken, en plof ik neer op de bank. Voordat ik in alle rust aan mijn chips kan beginnen, zoek ik een goede tv-zender uit. Helaas gaat dit niet zonder slag of stoot. Op elke zender val ik met mijn neus in de boter: een reclameblok van maar liefst vijf minuten. Want die worden overal tegelijkertijd uitgezonden. Zappen om aan de spotjes te ontkomen, is geen optie meer. De eerste reclame vertelt me dat het getoonde huidverzorgingsproduct fantastisch werkt tegen rimpels. Het model waar het op getest wordt, is niet ouder dan dat ik ben. Voor de goede orde: ik ben eenentwintig en heb nog niets wat op een rimpel lijkt. Vervolgens vertelt de prachtige dame dat het product dermatologisch is getest. Wat de uitslag daarvan was, blijft achterwege. De laatste reclame, een spotje van Douwe Egberts, vertelt me dat goede ideeën beginnen met goede koffie. Ik neem een slok van mijn dampende goedje en bedenk me dat ik nog steeds de chips moet proberen. Nadat ik de laatste hand chips heb weggewerkt, ben ik in staat een gedegen conclusie te trekken: de smaak is niets veranderd. Dat ik wat kilootjes te veel heb, is dus absoluut de schuld van alle producenten die jarenlang te veel vet en suiker in hun producten hebben gestopt. Het ligt niet aan mij, het ligt aan hen.