Search
Close this search box.
Psycholoog

#bijdepsycholoog: hoe is dat?

Ik ben in therapie. Bij een psycholoog. Nee, niet op een rode sofa. Ik gaf het al aan in een eerdere blogpost en op Facebook en ik kreeg van veel mensen dezelfde vragen over naar de psycholoog gaan. Veel van jullie geven aan uit te kijken naar mijn blogposts over EMDR en naar het moment dat ik ervaringen met de gehele therapie deel. Dat doe ik natuurlijk graag! Ondanks dat ik vaak de reactie krijg dat ik er beter niet zo open over kan zijn (‘wie weet willen klanten me niet meer als freelance tekstschrijver‘), heb ik besloten dat lekker wel te doen. Ik schaam me niet voor mijn therapie en ik denk dat het de mooiste investering in mezelf ooit is.

Waarom ga je naar de psycholoog?

Ik merkte dat het niet zo goed met me ging. Het ging niet reuzeslecht; ik heb geen depressie, ik heb geen drang mezelf iets aan te doen en ik kan best prima functioneren. Over wat de precieze aanleiding van de therapie is, wil ik niet veel kwijt. Niet omdat ik me ervoor schaam, maar er zijn andere mensen bij betrokken en zij hebben niet om deze blogpost of überhaupt mijn bloggersbestaan gevraagd. Laten we het houden op parentificatie (waar ik momenteel een boek over lees: Te vroeg volwassen — laat het me weten als je hier een recensie van wil lezen), een gebrek aan zelfliefde en hechtingsproblemen. Waarom ik uiteindelijk besloot om naar de huisarts te gaan voor een doorverwijzing, is omdat ik steeds vaker merkte dat ik tegen dezelfde dingen aan bleef lopen. Ik zou het gewoon eeuwig zonde vinden als ik dat op mijn vijftigste of zo nog zou hebben. Het leven kan zo ontzettend mooi zijn, maar daar moet ik dan wel zelf wat voor doen.

Hoe heb je je psycholoog gevonden?

Ik ging naar mijn huisarts en vertelde haar wat er aan de hand was. Toen ik wilde zeggen ‘ik wil in therapie’, brak ik. En goed ook. Voor mij was het totaal onverwacht, maar ik denk dat het er best bij kan horen. Mijn huisarts raadde me twee praktijken aan waar ook EMDR onderdeel van de therapieën was. Eén praktijk is praktisch naast mijn huis en daar voelde ik me niet goed bij. Daar heb ik dus ook niet voor gekozen. De andere praktijk kende ik verder niet, maar het leek me een prima plek en ik werd aan de telefoon heel netjes te woord gestaan. Jammer genoeg was er wel een lange wachttijd, volgens mij drie maanden. In het eerste gesprek met mijn psycholoog heb ik verteld waarom ik graag in therapie wilde. Aan het einde vroeg ze me of er een klik was en of ik het zag zitten om met haar door te gaan. Dat wilde ik. (Het is net Tinder.) Wat ik heftig vind, is dat ik veel reacties kreeg van mensen die ook in therapie zijn (geweest), maar daar heel nare ervaringen mee hebben. Kies alsjeblieft voor een psycholoog waar je je goed bij voelt, anders is de kans groot dat het ‘niks wordt’.

Wat voor therapie krijg je?

Psychotherapie, EMDR en groepstherapie. Van die laatste twee vormen kan ik geen ervaringen delen, omdat dat pas in een later stadium zal plaatsvinden. Wat ik er voor nu over kan zeggen is dat ik enorm opzie tegen de groepstherapie. Ik lach altijd alles weg (ik ben dan ook wel enorm geestig) en ik vind het moeilijk om me open te stellen in een groep. Maar goed, het zijn gelijkgestemden, dus we zullen het wel meemaken. Om me heen hoorde ik dat het ontzettend leerzaam en goed is, dus daar heb ik vertrouwen in. Wat ik bij EMDR voel, weet ik nog niet. Ik hoor er héél veel positieve verhalen over, dat het ontzettend goed en snel werkt. EMDR houdt in dat de psycholoog je vraagt terug te denken aan een gebeurtenis, inclusief bijbehorende beelden, gedachten en gevoelens. Dit ga je doen in combinatie met afleiding, zoals de hand van de therapeut die voor je gezicht langs gaat. Doordat je de hand met je ogen volgt, kan de herinnering kracht en emotionele lading verliezen. Het kan volgens mij ook met een apparaat met piepjes, maar ik weet daar het fijne nog niet van. Wat ik hoorde van mensen uit mijn omgeving is dat het enorm zwaar is en dat dat effect wel even kan doorwerken.

Hoe gaat het tot nu toe bij de psycholoog?

Ik vond het doodeng om de stap te zetten om in therapie te gaan. Ik durfde het niet, want wat moet ik daar doen dan? Oude koeien uit de sloot halen en gaan zitten jammeren hoe kut het leven soms is? Nee joh, geen tijd voor. Heb wel betere dingen te doen. Leukere dingen ook, vooral. Dat is wat ik allemaal dacht. Maar het ging niet meer. Ik kan niet langer mijn kop in het zand steken en denken dat ik vanzelf wel een keer van mezelf ga houden. Ja, ik ging met lood in mijn schoenen naar de huisarts voor een doorverwijzing. Ja, ik heb écht een mental breakdown gehad, een uur voordat ik mijn intake bij de psycholoog had. Ik kon niet stoppen met huilen en was echt in staat om niet te gaan. Inmiddels ben ik al aardig wat keren geweest en ik ben mezelf echt heel dankbaar dat ik deze stap heb gezet.

Nog steeds zie ik wel een beetje tegen elke sessie op. Gewoon, omdat ik weet dat ik emotioneel word, ga huilen en dat zo’n sessie me heel veel energie kost. Omdat ik weet dat de psycholoog blijft drukken op de pijnlijke plek. Omdat ik weet dat ik weer moet leren voelen. Omdat het écht allemaal niet leuk is. Maar het brengt me zo ontzettend veel. Inzichten, compassie en vooral: ‘ik mag er zijn’. En dat laatste is me alles waard. Na elke sessie schrijf ik op wat we hebben gedaan en wat ik voel(de), zodat ik alles goed op een rijtje kan zetten. Ik heb nu ontzettend last van ‘groeipijn’. Ik kan dingen niet langer uit de weg gaan en denk na over waar ik heen ga en heen wil. Ik moet nieuwe wegen in en keuzes maken die heel goed voor me zijn, maar ik maakte ze nooit eerder. Daarom voelt het ontzettend ongemakkelijk en komen daar ook negatieve emoties bij kijken. Maar ik ga vooruit, ik groei en dat dat pijn doet — dat neem ik met alle liefde voor lief.

Heb jij nog een vraag over naar een psycholoog gaan? Wil je meer weten over iets dat ik hierboven beschreef? Wil je gewoon je ei kwijt? Ik hoor je graag. Enne: wees lief voor jezelf. ❤️

Je las een blogpost van Lenneke Manschot – copywriter en ondernemerscoach. Hier voor jouw tekstuele aantrekkingskracht én om je meer plezier en vertrouwen in het ondernemen te geven.

Ook betere copy en daarmee meer succes? Je oplossingen:

Meer weten? De creatieve dienstverleners en kennisondernemers die mij inhuurden, schreven handige reviews en je vindt hier uiteraard een hele pagina over mij.

Handige ondernemers- en teksttips en exclusieve content voortaan in je mailbox? Leuk! Al meer dan 500 mensen meldden zich ervoor aan. Jij ook?

25 reacties

  1. Hallelujah. Stuit ik zomaar op deze maandagmorgen op je blog en dit artikel. Allereerst: dapper dat je hierover schrijft! En wat fijn voor je dat je die stap hebt durven zetten, mooi inzicht ook “het leven kan zo mooi zijn, je moet er zelf wel aan werken”. Spannend, EMDR! Hopelijk gaat het je helpen. Over groepstherapie kan ik kort zijn: daar moet je het type voor zijn. Zelf ben ik een jaar in groepstherapie geweest voor een eetstoornis en ik lachte inderdaad alles weg. Ik voelde me meer de hulpverlener voor de rest van de groep, omdat ik zo graag wilde dat het bij hen beter ging. Maar zelf ‘verdiende ik geen aandacht’, ofzo. Misschien zijn jouw ervaringen anders! Eis de tijd op die je verdient in zo’n sessie.

    Ohja, ik begon met het lezen van je weekoverzichten vanochtend, LOVE IT. Wat schrijf je leuk en wat maak je fijne foto’s (lieve hond!). Kortom, je maakte mijn maandagochtend wat fijner. De regenbui die straks op mijn hoofd plenst tijdens hardlopen maakt me nu ietsje minder verdrietig.

    1. Dank je wel! Jij bedankt voor je reactie. Vind het heel tof dat je zo open reageert. Groepstherapie zie ik inderdaad enorm tegenop, mede door wat jij hier beschrijft. Maar goed, ik kan er nu nog weinig nuttigs over zeggen en ga het wel meemaken. Heeft het jou uiteindelijk wel wat gebracht, die groepstherapie?

      Dank je wel voor je lieve complimenten en succes met hardlopen! :-)

      1. Hier wil ik graag ook op reageren. Bij mij zat ik dus bij de ‘verkeerde’ toen ik in groepstherapie ging. Ik ervaarde inderdaad hetzelfde. Ik voelde me ook een soort hulpverlener voor de anderen, het duurde heel lang voordat ik zelf aan de beurt kwam en op dat moment had ik met m’n burn-out en depressie wel echt even meer nodig dan 5 minuten kletsen in een groepsessie. Het werd voor mijn gevoel echt een beetje aan me verkocht onder het mom van een groepstherapie is goed voor je want dan zie je dat je niet de enige bent en dan heb je steun aan elkaar. Maar achteraf gezien was ik liever direct individueel geholpen.

        Aan de andere kant heb ik later wel veel gedaan in groepsessies. Niet in therapie maar op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Daar heb ik wel veel aan gehad.

        Dus ja, misschien moet je er het type voor zijn. Misschien moet het ‘t juiste moment zijn. En misschien dus ook weer de juiste match.

        Twijfelde even of ik dit wilde delen, omdat jij de jouwe natuurlijk nog moet ervaren en ik van mening ben dat je daar gewoon lekker open in moet gaan. Aan de andere kant nodigt jouw verhaal me uit om mijn verhaal te delen en misschien heb jij (of iemand anders) er wel iets aan.

        1. Je mag altijd alles delen! Ben juist blij dat er mensen zijn die hun verhaal (willen) doen. Ik heb er zeker iets aan en ik hoop inderdaad dat anderen er ook iets aan hebben. Deed jij toen in eerste instantie alleen groepssessies of daarnaast ook iets individueels? Ik vind het fijn dat ik jou ‘ken’. Dank je wel voor wie je bent!

  2. Eens met ‘de goede psycholoog’ kiezen. Ik vergeleek het ook met daten en heb er echt tijd in gestoken om de juiste te vinden. Je kunt jezelf namelijk niet open en kwetsbaar opstellen bij de ‘verkeerde’. Ik merk dat ik daar dan altijd cynisch en recalcitrant van word. Dan deel ik echt niks en word ik bijdehand. En dan verdoen we allebei onze tijd.

    Uiteindelijk werd het geen psycholoog maar een lifestylecoach met verschillende disciplines. Ze weet altijd haar liefdevolle vinger op de zere plek te leggen en ik spreek haar nu al 3 jaar op en aan. Minder frequent dan eerst, maar als ik tegen situaties aan loop weet ik dat ik altijd bij haar terecht kan en dat is fijn. Soms voelt het versturen van een mailtje naar haar om m’n hart te luchten al als een halve coachingsessie. Heerlak.

    Fijn dat je erover schrijft, Len! Doei stigma. x

    P.S. Ik noem jou nooit Len. Hoezo noem ik jou ineens Len? Mag dat wel?

    1. Dank je wel voor je complimenten! Ik ben echt heel blij dat ik meteen de juiste te pakken heb! Ik kreeg veel reacties van mensen die de verkeerde troffen en daar, volgens eigen zeggen, te lang mee zijn doorgegaan. Lijkt me een nare ervaring. Een lifestylecoach lijkt me ook wel wat, maar laat ik eerst dit traject maar afmaken, haha. Het is altijd goed te weten dat je altijd bij iemand terecht kan, met name een professional. Het doet me goed te horen dat je echt iets aan haar hebt. Oh, en ja, je mag me altijd Len noemen. Alleen voor intimi, hoor! ;-)

  3. Ik vind het zo fijn dat je het stigma probeert te doorbreken en er open en eerlijk over schrijft. Persoonlijk ben ik er ook altijd open over geweest dat ik in therapie was. (ondertussen afgerond). Mijn therapie was voornamelijk in groepsverband, het was prettig om lotgenoten te spreken en op deze manier toch ook op een andere manier naar de situatie te kijken. Ik heb er veel aan gehad, en hoop dat dat voor jou ook het geval is! De gehele periode dat ik therapie heb gevolgd ben ik in een depressie beland, maar uiteindelijk heeft me zo veel gebracht. Soms moet het helaas aanzienlijk slechter gaan om beter te kunnen worden. succes! :)

    1. Dank je wel! Fijn om te horen dat je veel aan groepstherapie hebt gehad. Ik hoop dat ik straks hetzelfde kan zeggen. Heftig dat je in een depressie bent beland. Ik hoop dat het nu goed met je gaat. Liefs!

  4. Zo goed dat je hier over schrijft! Er zit toch een beetje een taboe op, en een stigma. Als je zegt “ik ben in therapie” denken mensen vaak dat het dan heel slecht met je gaat of dat je op een sofa ligt. Beide niet waar natuurlijk. Ik heb in mijn leven veel gedragstherapie gehad om leren om te gaan met woede uitbarstingen. Uiteindelijk heb ik er niet veel aan gehad. Ik weet nog dat toen ik 12 of zo was, ik leerde om voortijdig weg te gaan voor een uitbarsting zou plaatsvinden (IPV erna), maar mijn docenten tolereerden het niet dat ik ‘zomaar’ de les uit liep. Terwijl dat, toen het wél mocht, hielp om niet een complete scène te schoppen.
    Het is idd heel belangrijk om een therapeut te kiezen met wie je een klik hebt, anders durf je misschien niet jezelf helemaal bloot te leggen. Verder wil ik graag zeggen dat je wel klaar moet zijn om in therapie te gaan en om aan jezelf te werken. Ik heb 2 jaar geleden een niet-erkende burnout gehad. Ouders en arts leek het een goed om met een psycholoog te gaan praten, maar op dat moment had ik er letterlijk geen energie voor. Ik ben na 2 maanden er abrupt mee gestopt en ik sta nog steeds achter die keuze.

    1. Wat rot dat je er niet veel aan hebt gehad. Hoe ga je er nu dan mee om? Is het te doen voor jezelf? Zolang je achter je eigen keuzes staat en je je er goed bij voelt, is het ook goed. ?

  5. Wauw, wat een verhaal zeg!
    Wat knap dat je uiteindelijk toch zelf de stap hebt weten te zetten en dat je nu al merkt dat je groeit! Het lijkt en het klinkt ontzettend heftig maar ik hoop echt dat het je gewoon heel veel goeds, geluk en liefde gaat brengen! Jij kunt dit!

  6. Dapper hoor Len. Ik ben ook al een tijdje in therapie en waarschijnlijk gaan we komend jaar ook net even een stapje verder dan cognitieve gedragstherapie dus dat wordt nog wat. Maar dat lief zijn voor jezelf is het belangrijkste. Ongemerkt geef je jezelf zo vaak op je donder voor kleine en grote dingen terwijl dat niet nodig is en sowieso niet bijdraagt aan je gevoel van eigenwaarde. Slijt er toch in. Kan dus ook veel loskomen als de psycholoog je blijft prikkelen om jezelf anders te zien. Beste wat ik leerde tot nu toe: wat zou je tegen je beste vriendin zeggen of wat zou je voor haar willen als zij zich zo voelde of iets deed wat haar niet lekker zit? Nou dan, doe dat dan voor jezelf. Enzo. Anyway, gewoon prima om stigma te doorbreken. Naar de psycholoog gaan is dapper en goed voor je zelfontwikkeling. Alleen maar beter als je een baan hebt met veel verantwoordelijkheid en de boel in balans wilt houden.

    1. Wat voor stapje ga je verder? Je slaat precies de spijker op zijn kop! Volgens de psycholoog heb ik een ‘straffende stem’ en die moet ik maar eens gauw de mond gaan snoeren. Bedankt voor je lieve reactie!

  7. Bedankt dat je dit deelt, mooie blogpost! Ik zit zelf wel eens met de vraag wel/niet voor therapie. Soms heb ik het gevoel het echt nodig te hebben, en op andere momenten gaat het helemaal prima. Ik blijf je blogposts volgen en wie weet krijg ik het daardoor nog wat helderder voor mezelf.

    1. Ik vind het echt de beste investering in mezelf die ik ooit deed. Mocht je er vragen over hebben, laat het me dan gerust weten. Succes met het maken van je keuze!

  8. Als men jou niet wil als tekstschrijver omdat je in therapie bent zijn zij gewoon STOM en weten ze niet wat ze missen. Ik vind het een hele goeie stap van je EMDR heeft mij ook heel goed geholpen. Zoals je zegt het is een investering in jezelf. <3

  9. Moedig van je, Lenneke. Zowel het erover schrijven (hoe discreet ook) als het aan de bel trekken bij de huisarts. Dat deed ik zelf pas toen ik de narigheid al veel te hoog had laten oplopen en een ander me naar de praktijk moest slepen. Wees dat maar liever voor.

    Je naasten zullen vast een veel positiever beeld van je hebben dan jijzelf, maar al zeggen ze dat honderd keer, het heeft pas echt waarde als je het daar mee eens kunt zijn, of niet meer als goedbedoelde maar onterechte vleierij af kunt doen. En daar kan een psycholoog bij helpen, juist omdat die niet zo dicht bij je staat.

    Ik ben geen psycholoog en ben ook niet een van je intimi, maar afgaande op wat je zoal schrijft en doet, durf ik de stelling wel aan dat je de wereld een stukje mooier maakt.

    Goedbedoelde vleierij, maar wel gemeende goedbedoelde vleierij.

    1. Dank je wel! Je hebt geen idee hoe goed je reactie en je complimenten me doen. Gaat het nu goed met je?

      1. Ja hoor! Lang verhaal kort: ik ben nog steeds een ster in unsuccessful adulting maar ik kan er nu tenminste om lachen ;)

Reageren? Graag!

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Dit is een veilige plek waar we respectvol met elkaar omgaan. ♥️ Je gegevens zijn veilig bij me — en ik meld je ook niet stiekem aan voor mijn nieuwsbrief. Velden met een * zijn verplicht.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.