Al sinds ik nog een kleine Lenn was, ben ik dol op honden. In het bijzonder op Duitse herders en je snapt dat ik dus dolblij ben dat mijn eigen dikke Duitser inmiddels mijn leven verrijkt. In oktober 2015 haalde ik Vince op en gisteren was Vince zijn vijfde verjaardag. Tijd om eens neer te pennen wat deze boef me eigenlijk allemaal geleerd heeft!
‘Vind ik dit leuk?’
Het enige waar Vince mee bezig is, is zich afvragen of hij het leuk vindt wat hij doet. Vindt hij het maar zo-zo, dan stopt hij ermee, draait hij zich om en loopt hij weg. Nu is dat voor de mens wat lastiger uitvoerbaar, want je kan moeilijk middenin een gesprek zeggen ‘joe, ben er klaar mee, groetjes’, maar toch. Het deed me wel beseffen dat ik niet zo moeilijk moet doen en me vooral bezig moet houden met wat ik leuk vind.
Geniet
Mijn hond maakt zich echt geen zorgen over hoe zijn haar zit (behalve toen zijn kont geschoren werd in verband met operatie aan abces). Het boeit hem evenmin of hij een kilo te zwaar is en denk maar niet dat hij er wakker van ligt als hij uit zijn mond ruikt. Vince is alleen maar bezig met genieten. Genieten van de momenten waarop hij slaapt en wild met zijn poten om zich heen trapt. Genieten van de momenten dat hij wéér dezelfde brokken krijgt. Ik heb daar serieus groot respect voor. Hij is elke dag weer zo blij als een hond (ha, ik weet dat hier eigenlijk ‘kind’ had moeten staan, maar ik vind honden nu eenmaal veel leuker dan kinderen, #sorrynotsorry) als hij precies dezelfde maaltijd krijgt. Ik wou dat ik zo dankbaar was. Anyway, Vince heeft me laten zien dat je moet genieten van wat je doet. En als je iets niet wil, doe je het lekker niet.
Geef grenzen aan
Ik moet nog even oefenen op mijn grom en blaf. Bijten kan ik al wel. Maar ik denk dat het handig is als ik, net als Vince, eerst eens blaf en grom als ik een grens aan te geven heb. Nu is het vaker zo dat ik meteen ‘bijt’; de bom barst als iemand te vaak mijn grens gepasseerd is. Beter geef ik dat gewoon wat eerder aan, dan hoeft het allemaal niet zo hoog op te lopen.
Pis eroverheen en laat het achter je
Honden hebben geen wrok. Hoewel Vince echt heel lelijk naar me kan kijken als ik hem niet het koekje geef waar hij zo op hoopt of als ik boos op hem word als hij op het punt staat zijn kussen te verscheuren, is hij dat al heel snel weer vergeten. Kijken naar hoe hij zich gedraagt liet me inzien dat het helemaal geen zin heeft om je nog lang(er) druk te maken om dingen die in het verleden gebeurden. Je piest eroverheen en loopt verder. Prima.
Geduld
Als ik iets al helemaal niet had, was het geduld. Dankzij Vince ben ik wel wat geduldiger geworden. Het is nog niet veel, maar het is iets. Ik zeur altijd dat mijn dagen te weinig uren hebben en ga dan ook ‘het liefst’ gehaast door het leven. Vince heeft me een stap terug laten doen. Ik wandel op mijn gemak twee uur per dag met hem. Hij hoeft niet meegesleurd te worden als hij even ergens staat te snuffelen. Zelf mag ik dus ook wel eens gewoon stil gaan staan en om me heen kijken. Het leven is nog mooier als je het rustig aan doet – dan heb je alle tijd om de mooie dingen te zien en ervan te genieten.
14 reacties
Wat een leuk idee om ze eens naar je hond te kijken! Ik vind het altijd heel leuk om allerlei dingen op mijn katten te projecteren maar hoe hun gedrag dat van mij beïnvloedt, daar heb ik nog nooit over nagedacht! En fijn om te lezen dat je Vince lekker laat snuffelen, ik word altijd zo boos van die mensen die hun hond heel hard meesleuren.
Hahaha, dank je wel! Wanneer schrijf jij over je katten? ;-)
Dit heeft me aan het denken gezet . Heel leuk stukje :)
Ha, daar doe ik het voor! Dank je wel!
Hahaha wat een heerlijk herkenbaar blog! En… Eindelijk iemand die honden ook veel leuker dan kinderen vindt. Ik ga je volgen. Super tof!
Wat een toffe dieren blijven het hè? Ik vind het zo leuk dat ze ook voor de 500e keer over alles heel blij zijn. Als je thuis komt bijvoorbeeld. Jippieeee!!
Hahaha OMG, ik zat serieus vorige week te denken: ik moet echt een blogpost schrijven met ‘levenswijsheden volgens Ollie’. Wij hebben great minds, Lenneke. Zo leuk om te lezen! Vooral het geduld-stukje, jep, heel herkenbaar.
Jaaaa, doen! Ben heel benieuwd naar jouw versie. :-) #greatminds
Wat een super leuk artikel, en ik zie zeker veel herkenning! hahah :)
Dank je wel! Leuk dat je dingen herkent! :-)
Wat een mooi bericht! Je hebt me aan het denken gezet hoewel ik al heel goed keek naar mijn 2 honden kinders.
Maar je hebt me een andere manier gegeven bedenk ik me nu. Waarvoor dank!
Fijn hè die beesten, ik zou ook niet meer zonder kunnen.
M’n 2e hond stuurde ik (ik was geloof ik 18 of 19) altijd als eerste naar zolder, was hij stil dan waren er geen ‘enge’ mensen op zolder. M’n honden (inmiddels alweer de 7e en altijd ‘tweedehands’) waren en soms zijn altijd m’n bescherming en afleiding naar vreemde mensen toe, priepraat over de hond ipv met mij een gesprek aan gaan, lekker veilig.
Ik kan ook echt niet meer zonder Vince, maar ja, het idee dat ‘ie er ooit niet meer is. Brrr. En ja, die bescherming is ook fijn, hè? Voel me ook wel erg veilig met Vince in mijn afgelegen huis.